Müslümanlar, yüzyılın başında tüm varlıklarını derinden sarsan, ülkelerini paramparça eden, toplumlarını fırkalara ayıran, Hilâfet Devleti'ni ortadan kaldıran çok şiddetli bir sarsıntı geçirdiler. Bu sarsıntı sonucu İslâm; hayat, devlet ve toplum üzerinde uygulama sahasından uzaklaştırıldı. Müslümanlar ruhlarını kaybederek âdeta cesetler hâline geldiler. Hilafet Devleti yıkıldıktan sonra İslâm Devleti yeni oluşumlarla küçük devletçiklere bölündü. Bu devletçikler önce doğrudan doğruya küfür devletlerinin boyunduruğuna girdiler. Daha sonra kâfir devletlerle işbirliği hâlindeki Müslüman kökenli ajanların yönetimine geçtiler. Sonuçta bütün İslâm beldelerinde küfür rejimleri eliyle küfür hükümleri uygulanmaya başlandı.
Köklü değişimKitabı okuyor
…
Teknokratik faşizm, sonuçta insanlığı mutlaka bir felakete sürükleyecektir. İnsancıllıktan uzaklaşmış olan insan öylesine çılgına dönecektir ki, canlı bir toplumu ayakta tutma yeteneği bile kalmayacaktır kendisin de.
Hatta hem kendinin hem de diğer insanların sonunu getirecek olan nükleer ve biyolojik silahları kullanmaktan bile çekinmeyecektir.
.
“Öyle ya da böyle, bu dünyayla hepimizin bir zoru var sonuçta...“
Sayfa 5Kitabı okuyor
Belki başka bi’ zaman başka bi’ yerde, sonuçta yarım kalan her şey tamamlanmaya muhtaçtır.🍂
Leyla ile Mecnun
Fala inansaydım içtiğim kahve fincanlarında çok şey gördüğümü söyleyebilirdim ama öyle sanıyorum ki her insan kendi fincanına kendisi bakmalı sonuçta gördüğü şey bi bakıma kafasının içinin bir yansıması.
Son içtiğim kahve fincanında birisi birine laf anlatmaya çalışıyor:)
"...ama sonuçta dünyada yapayalnızdı ve onu kendisinden başka sevecek kimse yoktu."
Sayfa 227Kitabı okuyor
Odadayım, beyaz duvarları benim rutubetli duvarlarıma benzemeyen, penceresiz, bomboş bir odada. Üzerimde deli gömleği, kafamda deli sorular var. Ben yere çökmüş , çökmüş yüzümle karşımdaki ardına kadar açık , gri kapıyı izliyorum. Sonra kapı beni çağırıyor. Çıplak ayaklarımla soğuk mermerlere basa basa gidiyorum. Tam kapıya yaklaştığım sırada kapı kapanıyor ama öyle sakince değil, öfkeli şekilde kapanıyor. Ben kapıya bakakalıyorum, sanki beklemediğim bir davranışmışçasına . Ama sonuçta kapanmakta kapının görevi açılmak da . Sanki kapı kendi isteğiyle kapanmamış gibi , güzel kapı kulbunu çeviriyorum. Açılmıyor kilitli. Arkamı dönüp eski yerime geçiyorum. Ayakta sırtımı duvara dayayarak saatlerce kapının açılmasını bekliyorum , ya da dakikalarca , bilemiyorum çünkü odada saati gösteren bişey yok . Bileklerim boş ceplerim boş duvarlar boş.
Ve sonunda kapı açılıyor . Bu sefer koşsam yetişebilir miyim diye düşünüyorum. Tam geçtim derken kapı suratıma çarpıyor ve burnumu kırıyor . Beyaz fayanslar kırmızıyla süsleniyor . Kapı hep kapalı olsa umudumu keser otururdum yerimde , ama kapı hiç kapanmadı