Eski ve tanıdıktır yıldızlar
Sen şimdi
Duvarına bir şiirimi asmışındır
Uyuyorsundur
Belki düşünüyorsundur
Sonuncu kattaki odandan
Yıldızlara bakarak.
Ve yıldızlar her zaman
Eski ve tanıdıktır.
Özellikle bir tren penceresinden bakıldığında.
İçimiz nedensiz bir hüzünle dolduğunda
Sırtüstü uzanıp toprağa
Baktığımız yıldızlar.
Bir "Dünya İnsanı"nın Cenaze Töreni (Bir Yahudi kızın mektubu)
84 yaşında hayata gözlerini kapayan doktor Hildenburg'u bugün toprağa verdik. Protestan olduğundan cenaze önce kirche'ye [kilise] götürüldü, oradan da mezarlığa... Tören sırasında hiçbir zaman böylesine içli duygular, böylesine yürekten kopan sözler ve acılı gözyaşlarıyla karşılaşmadım... Öyle darlık içinde öldü, ki cenazesini bile
Sayfa 751 - 752, 753 Yapı Kredi Yayınları
Dostlarım anmayın adımı!
Siliniz gönülden eski yadımı!
Kırınız sonuncu itimadımı,
Ölünce bir kez daha beni aldatın!
7. Ve Sonuncu
Üzerimizdeydi, bir yıldız denizin burcunda,
Işığıyla dokuzuncu ölüm dalgasını arıyordu,
Sen felaket ve acı diyordun ona,
Ama bir kez olsun sevinç demiyordun.
Gündüzün, bir kırlangıç, önümüzde savruluyordu,
Gülümseyişti, açıyordu dudaklarımızda çiçeklerle,
Geceleyinse buzdan elleriyle boğuyordu
İkimizi birden. Ayrı kentlerde.
Ve son verip belleğinde tüm eski ayıplara,
Göz ucuyla süzmeden övgüleri,
Yaslanıp en uykusuz yastıklara,
Mırıldanıyor lanetli şiirleri.
Sayfa 62Kitabı okudu
Sürekli ve mutlak mutluluk için özenle, incelikle seçilen insanoğlunun düş gücü bu mutluluğa ulaşma çabasında nasıl da cılız kalmıştı.
........
İster ilk olsunlar isterse sonuncu, ister en eski isterse en yeni siyah aileleri temsil etsinler, geleneklerin en iyisini ya da en acıklısını simgelesinler, sonuçta hepsine ihanet etmişlerdi.
Beyaz adamı alt ettiklerini sanıyorlardı, oysa yaptıkları tek şey, onu taklit etmekti.
Karılarını ve çocuklarını koruduklarına inanıyorlardı, oysa gerçekte onları sakatlıyorlardı.
Sakatlanan çocukları yardım istediği zaman da nedenini bulmak için çevreyi araştırıyorlardı.
Siyah adamın bir türünün bir başka türü küçümsemesiyle ve bu ikinci türün bu nefreti bir başka düzeye taşımasıyla başlayan, kökleşmiş bir nefretten doğan bencillikleri, acılarla, zaferlerle dolu iki yüzyılı silip süpürmüş, sonuçta öylesine bir kibir, yanlışlık ve duygusuzluk noktasına varmıştı ki, insanın aklı almıyordu.
Sürekli ve mutlak mutluluk için özenle, incelikle seçilen insanoğlunun düş gücü bu mutluluğa ulaşma çabasında nasıl da cılız kalmıştı.
Sayfa 330 - SelKitabı okudu
Kan: Her ne kadar Türkler büyük avcı ve savaşçı olarak sıkça kana ki tıraşlarsa da, gerektiğinde büyük şahsiyetleri, kurban hayvanlarını ya da avlarım kan akıtmadan öldürmeye çok dikkat ettiklerini görmekteyiz. Örneğin bir yayın kirişiyle veya ilmikle boğmak, boğazlamak, vurarak öldürmek, taşlamak, bir damarım kesmek, kalbini söküp çıkarmak veya üstünde tepinerek öldürmek. Bütün bu karmaşık yöntemler sonucunda kan vücudun içinde kalır ve tek bir damla kan bile akmaz. Gerçekte Kâşgarlı bize taşlanan tilki ve yaban domuzlarından bahseder; kayalara yapılmış çizimlerde hayvanların üstünde sallanan topuzları görmekteyiz; daha sonraki dönemlere ait tarihsel örneklerde, yukarıdaki yöntemlerden biri kullanılarak öldürülmüş prensler mevcuttur; nihayet birkaç metin olayın nasıl cereyan ettiğini betimler. "Oğuzlar" der İbn Fadlan, "boğazlamazlar. Koyunun başına vururlar sadece, ölene kadar." Ve İbn Fadlallah al-'Umari Türklerden şöyle söz eder: "Bir hayvanı öldürmek için onun ayaklarını sıkıca bağlar, elleriyle kalbini bulur ve hayvan ölene kadar yumruklarıyla bastırırlar veya kalbini çıkarırlar." Sonuncu betimlemeye çağdaş seyahatnamelerde neredeyse kelimesi kelimesine rastlamak mümkündür. Kan akıtma yasağını ilk incelemiş kişi olan M. F. Köprülü, kurbanlık hayvanın ve hükümdarın kutsal oldukları ve bu nedenle böyle bir muameleye maruz kaldıkları görüşündedir. Fakat daha başka birçok örnekte de görüldüğü üzere, tanrısal bir güce sahip olan kan'ın kendisidir, dolayısıyla onu akıtmaktan da çekindir.
