Üniversiteye ilk girdiğim seneydi. Öğrenciler arasında kulaktan kulağa bir fısıltı yayılıyordu. Derse İlber Ortaylı gelecek, derse İlber Ortaylı gelecek... İyi ama kimdi bu İlber Ortaylı? Bu yaşıma kadar ismini neden hiç duymamıştım. Utandım. Kimseye söyleyemedim; ama İlber Ortaylı'nın dersine girerken İlber Ortaylı'yı tanımıyordum. Ah şimdi olsa
#TürkEdebiyatindaOkunmasıGereken100Roman~
Ben sana tutundum Eyyyy kitap!!!
Keşke Tutunamayanlar da tutunabilselerdi hayata...
Kitap bitti hüzün yüreğe çöktü... Yaşanmışlıklar ya da yaşanamamışlıklar hepsi bundan mı kaynaklanıyor ki hayatta, daha söylemek istediklerimizi bile söyleyemeyip yuttuğumuz için mi???
"~...Adını koyamadığım 1şeyden korkuyorum.
Soyut 1korku içimi
186 syf.
10/10 puan verdi
Okurken şu bölüme geldiğimde benim de ayağım öyle acıdı öyle acıdı ki bende ağlayamadım ve kimselere ben de söyleyemedim.
'Acıdan başım dönerek şişe kırığını ayağımdan çıkarmaya çalışıyor, alçak sesle inliyor, kanımın ırmağın kirli suyuna karıştığını görüyordum.'
Peki ben nasıl yaşadım bu olayı, ya 4 ya da 5.sınıfa gidiyorum ilkokul. Yurtta
Bilenler bilir özellikle ikinci yeni şairlerini sevmem ki şiiri bozdukları için ve onların içinde özellikle biri var ki Turgut Uyar kendisini diğerlerine nazaran daha çok sevmem. Özellikle bir şairin sadece göğe bakalım göğe bakalım şiiriyle ön planda olması sizi değilse dahi beni aşırı rahatsız ediyor ve bunda ne kadar haklı olduğumu şu güzelim
Şiir okumak konusunda kendimle bir anlaşma yaparak başladım 2023'e çünkü aram yoktur şiirlerle...
Şairin tüm şiirlerini bir arada bulacağınız bir eser olduğunu söylerek başlayım. Bu aralar o kadar tutuk ve ifadesiz hissediyorum ki kendimi bir şeyler söylerken bile toparlayamıyorum cümlelerimi. Sıkılırsanız okumayın lütfen.
Çok naif bir insanmış öyle satırlar var ki insan sırf bu cümlelere denk gelebilmek için de okur böylesi bir eseri.
"Her yılım bitmemiş bir şiire benzer.
Her günüm yarıda kalmış bir cümle."
(151.sayfa)
Yani o kadar ben ki. İçimdeki bu eksiklik duygusuyla başa çıkamıyorum. Böylesi muaazzam şekilde beni anlayabilen geçtiğim yollardan geçmiş yaşamış insanların bu sanatsal dili şiir okumam için inanılmaz bir etkiye sahip. Diyor ki "Göynü çocuklukta kalan ben varım"(151. sayfa) Sadece sen değilsin işte....
Çok sıkıldığım bölümler oldu, çoşkuyla okuduğum, içimde bir burukluk hissettiğim dizeler...
"Zerrede Rabbini arayan kul gibi
Aşkı sen gözümün yaşında ara!"
Yani benim bu satırları yorumlamam imkansız. Çok naif çok güzel bir anlatım.
"Ölürsem ne yazık anlaşılmadan!"
"Taşa açtım yasımı,
Söyleyemedim insana!"
Hepimizin derdi aynı aslında. Anlaşılmadan geçen bir ömür işte çırpınıp durdukça bir başımıza... Bilemiyorum nereye giriyoruz böyle ama umarım gittiğimiz yer burdan huzurludur.
Okuyun arkadaşlar...
Yine Dostoyevski ve yine muhteşem bir eser...
Kitabın diğer incelemelerine göz atarken çoğu kişinin konuyu yeşilçam filmlerine ve günümüzün kısa vadeli aşk anlayışına benzettiğini gördüm.
Herkesin fikirlerine fazlasıyla saygı duyuyorum, ama bu kitapta anlatılmak istenilen olayların, verilen mesajların, sıradanlaşmış benzetmelerden daha anlamlı
