İsmet Özel 24/04/1999 Cumartesi
Cetemizin üyelerinden ikisi çok tatsız, çok rahatsızlık verici, akla ve ahlâka aykırı bir işe bulaştıktan hemen sonra kendi canına kıydı. Câni ruhlu gençler miydi bu ikisi? Öyle idiyse neden işi bitirdikten sonra kaçıp kurtulmaya, yeni cinayetler işlemeye çabalamayı seçmediler? Önce kendi mekteplerine, mektep
AĞLAYAYIM MI?
Her yaşın ayrı güzelliği olduğu kadar, her yaşın farklı zorlukları var. Hayata tutunmaya çalışan herkes, bir alanda başarılı olurken başka bir alanda aynı başarıyı gösteremedi. Fırsatlar kaçtı. Mutluluk arayışları hiç bitmedi. Ah bir türlü sevmeyi bilemeyenler! Ah sevmekte geç kalanlar! Ah, yıllar sonra sevilmediğini düşünenler! Biliyorum birçoğunuz yorgunsunuz. Pes etmek istemiyorsunuz ancak acı gerçeklerden kaçış yok. Bazılarımız çok şey kaçırdı bu hayatta. Talihinizin çarkı yüzünüze gülmezse sizin yapacak bir şeyiniz yok. Mutlu olmak için sihirli değnek aranır mı hiç?
Ağlamalı mıyım, bilmiyorum devrilen yıllara. Kurmaktan el çekemediğimiz düşler nerede? Sevgiden ve güzel hislerden utanır mı insan? Hüzün yüklü, geçmişe dönük muhasebe... 90'lı yıllara gidelim ve Bendeniz'in "Ağlayayım mı?" adlı şarkısının sözlerini okuyalım. Bu şarkıyı yol ayrımında olan gönül dostlarına armağan ediyorum.
"Ağlayayım mı devrilen yıllara
Göz yumdum sade birkaç anıya
Utanma, sıkılma benden, mecburum
Olgunum, anlarım derdinden, yorgunum
Bazen utanıyorum sevgimden
Bazen korkuyorum ölümden
Neler geçer yâr sözünden
Hüzün geçer gül yüzünden
Yaşın kadar geçtim sevgiden
Her sevgi değildi böyle derinden
Önce heyecandan, sonra yaşlılıktan
Titriyor, titriyor, titriyor ellerim
Ne olur kızma!
Genç değilim ki sevgilim"
Her acıyı dindiren reçete:
Islak kek, peynirli ev böreği
Demli çay
Sade Türk kahvesi
Gece Ay'ı seyretmek
Geç saatte, ansızın gelen o mesaj
Akşamları sözsüz belli frekansta çalan müziklerle buluşuyorum. Erken yatma kararım var. On iki benim için erken. Bazen olmuyor. Bir filme takılıp geç saatlere kalıyoruz, bazen gün içinde işler aksamış bir şeyler akşama sarkmış oluyor. Oluyor bunlar. Takmamayı da deneyimliyorum uzun bir süredir. Onu da bazen başarıyorum bazen o da olmuyor. Aslında basit olanı karmaşıklaştırmaya alışmış zihnimi eğitmeye çalışıyorum çünkü hayat öyle çok da karmaşık yaşanmıyor.
Bir roman gibi hayat da iki katmanlı. Yok, aslında çok katmalı ama net iki hattan oluşuyor. Biri olaylar hattı, diğeri duygular, duyular, düşüncelerle ilerleyen, ana hattı dolduran, çoğaltan, derinleştiren şeyler. İşte hayat aslında o ilk olaylar hattı kadar sade ve basit, derinliksiz, karmaşası olmayan, net bir şey. Her şeyin birbirini etkilediği, dönüştürdüğü unsurlar ve olaylardan oluşuyor.
"İleride neye ulaşırsan ulaş. İyi bir insan olmayı elden bırakma. O hep senin özünü oluştursun. Bazen yanlışa düştüğün olacak. Kıracak, kırılacaksın. Ama sonra toparlamalısın. Seven gönül alır. Er ya da geç. Sen bundan sonra mümkün olduğunca elini çabuk tutacaksın.
Bütün bu süreç boyunca incitmeme prensibin olacak. Herkese yardımcı olamazsın fakat faydan olmuyorsa zararın da olmayacak insanlara. Sen tabii ki insanlara gülümseyeceksin. Onlar için elinden gelen ne varsa yapacaksın. İyi bir insan olmak ve öyle olarak kalmak için tüm içsel gücünü koruyacaksın.
Ayrıca sen eskisi gibi kırılganlığınla öylece kalan, dünyaya öfkeli, mahzun çocuk değilsin. Sen büyüdün, olgunlaştın. Hala ruhunda eksiklikler var gelişiyorsun elbet. Fakat psikolojik dayanıklığın da zirve noktalarına ulaştı. Sen ölmeden önce öldün, bunu biliyorsun. Sen bunu defalarca kez yaşadın. Artık hiç olmadığı kadar güçlüsün.
Kendin için, sevdiğin o insan için, insanlık için, dünya için kendine, kendini borçlusun. Bu da sade bir kabullenişle değil, ancak kendini herkese ve her şeye ispat ederek olacak. Bu sebeple çaba ve süreç senin hayat boyu yolcuğun olacak. En değerli hazineleri orada bulacaksın. Kim bilir belki o, en sevdiğini de tekrar orada bulursun."
(Jack Brighty)