İnsan mahlukatın en naziğidir. Hiddet onun kalpgâhını çakiçak eder.
Sayfa 83
Cevriye bu adamdan ne istiyordu ? Niçin ona gelmişti ? Niçin onu görmek, onun karşısında oturmak, onun yüzüne bakmak, onun çevresinde ve yanında bulunmak istiyordu ?
Cevriye bunu kendi kendine izahtan acizdi.
Sayfa 78
Gözleri bu sevincini ve onu burada alıkoyduğu için bütün minnetini de saklayamamıştı.
Sayfa 75
Hayatı hiç bilmeyen ve hayattan her şeyi bekleyen bir çift göz ancak etrafa bu kadar masum ve bu kadar ümitli bakışlarla bakabilirdi.
Sayfa 73
Cevriye'nin iri kara gözleri bütün hissiyatının, bütün iç varlığının birer aynasıydılar. İçinde bulunan her duygu en mülevvesşnden en temizine kadar bu gözlerde okunuyordu.
Sayfa 73
Pervaneye: “Niçin ateşe kendini atıyorsun?” diye sorulabilir miydi? O buraya gelmişti. İradesinden daha kuvvetli bir duygu onu buraya sürüklemişti! O artık her zaman buraya gelecekti. Bir güneşin cazibesine kapılmış hayatiyetini ondan alan bir seyyare gibi o hep bu mihverin, şimdi sobası gürül gürül yanan bu odanın etrafında dönecekti. Ondan kopup ayrılması için bu his nizamını bozacak, onu bu mihverden söküp ayıracak bir kıyamet kopması lazımdı.
Sayfa 71
Bu ışık kendisini bir heykele benzetiyor, onda diğer insanlara benzemeyen bir hal yaratıyordu.
Sayfa 71
Cevriye hayatında birçok insan tanımış ve birçok insanı bir daha görmemek üzere kaybetmişti.
Sayfa 68
Sanki uzun senelerden beri orada otururmuş gibi özlemişti. Öyle özlemişti ki, hana yaklaştığını hissettikçe kalbi sevinçle çarpıyordu.
Sayfa 66
Ondan ayrılmaktan korkuyordu.
Sayfa 53
- Siz hayatı bu kadar çok mu seviyorsunuz?
- Can bu be Abi... Yaşamak sevilmez mi?
Sayfa 52
Böyle mütemadiyen titreyişine sebep sadece iliklerine kadar işlemiş olan ayaz degildi. Onun içinde kopan ve bütün azalarına sirayet eden bu titreyişin sebebi belki de biraz korkuydu.
Sayfa 13
Gözleri kuru, dudakları kuru, boğazı kuruydu.
Sayfa 251 - CevriyeKitabı okudu
Hayatının sahibi olmamanın acısını duyuyordu. Başkalarının çizdiği hudutlar içinde yaşamak zorunda olmanın ne ağır olduğunu anlıyordu.
Sayfa 212