Hiçbir şeyin kalmadığının zannedildiği zamanda bile ümit vardır.
Sayfa 218Kitabı okudu
Hayatının sahibi olmamanın acısını duyuyordu. Başkalarının çizdiği hudutlar içinde yaşamak zorunda olmanın ne ağır olduğunu anlıyordu.
Sayfa 246Kitabı okudu
Fakat hayata tekrar salıverdikleri anda, bütün yasaklara ve sürgünlere rağmen, Cevriye yine güneşe, güneşine koşmuştu.
Sayfa 85Kitabı okudu
İnsan mahlukatın en naziğidir. Hiddet onun kalpgâhını çakiçak eder.
Sayfa 83
Cevriye bu adamdan ne istiyordu ? Niçin ona gelmişti ? Niçin onu görmek, onun karşısında oturmak, onun yüzüne bakmak, onun çevresinde ve yanında bulunmak istiyordu ?
Cevriye bunu kendi kendine izahtan acizdi.
Sayfa 78
Gözleri bu sevincini ve onu burada alıkoyduğu için bütün minnetini de saklayamamıştı.
Sayfa 75
Hayatı hiç bilmeyen ve hayattan her şeyi bekleyen bir çift göz ancak etrafa bu kadar masum ve bu kadar ümitli bakışlarla bakabilirdi.
Sayfa 73
Cevriye'nin iri kara gözleri bütün hissiyatının, bütün iç varlığının birer aynasıydılar. İçinde bulunan her duygu en mülevvesşnden en temizine kadar bu gözlerde okunuyordu.
Sayfa 73