Cevriye, "Allah büyük, o bir karıncasından vazgaçmez!" diye düşünüyordu. Zaten Cevriye'nin yaşamak için, Allah'tan ve hayattan istediği şeyler o kadar az, o kadar mütevazıydı ki hakikatten ona bunların verilmemesi merhametsizlik olurdu.
Sayfa 33Kitabı okudu
Kendilerine nasip olan neticeyi görmüşlerdi.
Günün birinde bir karakol köşesinde, bir kaldırım kenarında, bir arsanın yabani otları arasında, bir hendeğin içinde tek başlarına bu dünyadan ayrılmak...
Evet, havada bir korku vardı. Çirkin bir şekilde yüzünü göstermiş, aralarından geçmiş ve Ayten'i alıp sürükleyerek peşinden götürmüş olan ölümün korkusu...
Sayfa 39Kitabı okudu
Cevriye'nin bütün hayatı esasen tanınmayan, uzak, yabancı ve meçhul insanların, hüviyetleri bilinmeyen kimselerin arasında geçmişti.
Onun ismi daha bilinmeyen, hayatı tanınmayan bir adam olmasının hiç önemi yoktu.
O bu koskoca İstanbul'da kimin hayatını, mazisini, ismini tanırdı.. Yolunun üstüne çıkanlar sadece insanlardı.
Ve insan olmaları Cevriye için yeterdi.
Sayfa 54Kitabı okudu
Ne var ki içinde "Gidiyoruz!" korkusu.. bir daha dönmemek üzere gidildiğini hissetmenin ürperten ve üşüten dehşeti vardı.
Cevriye, sokağın kızı Cevriye, sokakta yalnız kalmaktan korkuyordu bu gece. Yıldızlara baka baka bir kenara kıvrılmaktan ve bir yıldızın, göğe merdiven koyup tırmanarak yerine mıhlayacağı bir yıldızın birden kayışını seyretmek ve o kayışın baş dönmesini, gönül ürpertmesini içinde duymaktan korkuyordu.
Sayfa 61Kitabı okudu
Bu, biraz nemli olan paltonun eteklerinde yosun ve deniz kokusu vardı. Ve onun içtiği sigaranın kokusu, onun odasını dolduran, ona ait olan şahsi koku.. kendi kokusu vardı.
Sayfa 80Kitabı okudu
Cevriye'yi ona bağlayan şey, onun Cevriye'yi kendi karşısında böyle başkalaştıracak bir kudrette oluşuydu.
Sayfa 106Kitabı okudu