Karakolda ayna vardı. Bu her karakolda bulunan bir şey değildi.
Şans onları buraya getirmişti bu akşam. Kırık ayna parçalarında yüzlerini, vitrinlerde vücutlarını yarım yamalak gören bu kızlar için karakolun bu aynası bütün kederlerini unutturan, bütün hiddetlerini yatıştıran bir şeydi.
Kendilerini görüyorlar, kendilerini süslüyorlar, kendilerine belki de altı aylık bir çekidüzen veriyorlardı. Güzelliklerini burada seyrediyorlar, çirkinliklerini bu aynada tashih ediyorlardı.
Karakolda ayna vardı…
Sayfa 33 - Doğan Kitap
Cevriye'yi ilk defa bu karakola getirdikleri zaman büyük bir sevinçle:
- Aaa!.. Karakolda ayna var!.. diye ellerini çırpmış ve aynaya doğru koşmuştu. Cevriye'nin kendini bir defada yukarıdan aşağıya kadar gördüğü biricik ayna buydu.
Tepesinden tırnağına kadar kendi aksini birinci defa olarak görmekten o akşam o kadar büyük bir zevk duymuştu ki, yakalanmış olmaktan hissettiği üzüntüyü hemen unutuvermişti.
Evet karakolda ayna vardı.
Sayfa 12 - Doğan Kitap
Saçlarının üstündeki yıldızcıklar onu ele vermişti...
Onu ilk yakalayan, şişman ve yaşlı bir komiserdi...
0 gece ona doğru çevirdiği elektrik ışığı saçlarına çarpıp böyle bin bir ışık yaratınca: "Burada bir fosforlu var..." demişti. "Kalk bakayım oradan Fosforlu!.." İşte o gün bugün ismi Fosforlu Cevriye'ydi.
Ona bu ismi yakıştırmalarında daha başka sebepler de vardı. Bu sebepler onun gözlerinin, saçlarının ve bütün varlığının sanki hakikaten fosforluymuş gibi, etrafa ışık saçmasıydı.
Karanlıkta köşe başlarında beklerlerken, erkekler karanlığa rağmen hep ona doğru gelirlerdi. Onu görüp de seçerek değil...
Kızlar: "Fosforu var derlerdi... Göze evvela o çarpıyor."
Evet, hakikaten fosforu varmış gibi erkekler, bütün kızlar arasında onu seçerlerdi...
Karanlıkta kendisine yaklaştıkları zaman gözlerinin, dişlerinin pırıl pırıl yandığını görürlerdi...
Uzakta yanan bir sokak lambasının ışığı bile ondaki bu pırıltıları yaratmaya yeterdi...
Sayfa 9 - Doğan Kitap
Herkes için geçerli bir tespit.
Bir sokak kızı çok şey görür, çok şey işitir, çok şeye şahit olur. Susmasını bildiği nisbette rahat ederdi.
Sayfa 99Kitabı okudu
Fosforlu Cevriye
"Onu görmek, onunla konuşmak, onun yanında birkaç saat geçirmek Cevriye için dünyanın en büyük saadetiydi."
Hiçbir şeyin kalmadığının zannedildiği zamanda bile ümit vardır.
Sayfa 218Kitabı okudu
Hayatının sahibi olmamanın acısını duyuyordu. Başkalarının çizdiği hudutlar içinde yaşamak zorunda olmanın ne ağır olduğunu anlıyordu.
Sayfa 246Kitabı okudu
Fakat hayata tekrar salıverdikleri anda, bütün yasaklara ve sürgünlere rağmen, Cevriye yine güneşe, güneşine koşmuştu.
Sayfa 85Kitabı okudu