Ümitsizliğe talim eden ve kendini kabullenen cesetleriz; kendimize rağmen hayatta kalırız ve yalnızca yararsız bir formaliteyi yerine getirmek için ölürüz: sanki hayatımız sadece ondan kurtulabileceğimiz anı ileri atmamıza bağlıymış gibi...
Lanetlenme karşısında uysal olan bizler, acı çektiğimiz ölçüde var oluruz. Bir ruh, sadece üzerine aldığı tahammül edilemez şeylerin miktarıyla büyür ve telef olur.