Aslında çoğumuzun hayatı Veronika'nın hayatına benziyor. Hepimiz sabah erkenden kalkıyoruz, işe veya okula gidiyoruz, yemek yiyoruz, eve dönüyoruz, uyuyoruz. Veronika sadece çoğumuzdan farklı olarak farkındalık sahibi genç bir kadın. Neden hepimiz hayatımızı rutin şeyler yaparak harcıyoruz ki? Bu gibi şeyler gerçekten hayatı yaşamaya değer kılan şeyler mi? Eğer siz de Veronika gibi gerçek kimliğini henüz keşfedememiş biriyseniz bu soruya cevabınız muhtemelen hayır olacaktır. Çoğumuz bize yüklenen sorumlulukları yapmaktan hayatın gerçek amacını keşfedemiyoruz. Veronika'nın akıl hastanesinde geçirdiği günlerden anlıyoruz ki hayatı her an ölecekmiş gibi yaşamalıyız. Bize sunulan kısıtlı vakti çok iyi değerlendirmeliyiz. Eğer bu şekilde yaşarsak aslında dünyanın yaşamaya değer bir yer olduğunu anlarız.
