Nisa Yazıcı
@suffocatein
Mon cœur susurre.
31 okur puanı
Aralık 2019 tarihinde katıldı
Bakın, yağmur yağarken saray yerine bir tavuk kümesi görsem, ıslanmamak için belki kümese girerim. Fakat kümes beni yağmurdan korudu diye, şükran borcumu ödemek için kümese saray gözüyle bakamam.
Mesela ben, gayet tabii olarak, yalnız aklımı kullanıp hayatiyetimin ancak yirmide birinden faydalanarak değil, içimde hayatla ilgili bütün unsurları seferber ederek yaşamak istiyorum.
Arzunun akılla el ele vereceği gün hepimiz isteklerimize değil, aklımıza hizmet edeceğiz; çünkü aklımız başımızdayken manasız bir şey isteyerek kendimize bile bile fenalık yapmamıza imkan yoktur.
Okur Takip Önerileri
Fakat insan sistemlere, bazı soyut kavramlara o derecede bağlıdır ki, mantıktan yana olmak için gerçeği bile bile değiştirmeye, gözlerini kapayıp kulaklarını tıkamaya razı olur.
Bana en çok dokunan, suçlu olsam da olmasam da her zaman bir çeşit tabiat kanununa uyar gibi, herkesten önce kendimi suçlu görmemdi.
Baylar, yemin ederim ki, her şeyi fazlasıyla anlamak bir hastalıktır; gerçek, tam manasıyla bir hastalık.
126 syf.
·
Puan vermedi
·
30 günde okudu
Dünya her yerde aynı; bir emek ve acı, zevk ve ödül sahnesi ama tüm bunların ne yararı var?
Kimse bize içimizde olmayan bir sevgiyi, neşeyi, coşkuyu ya da sevinci veremiyor.
Eğer ölecek olursam ve bu çemberin dışına çıkarsam, yokluğumu hissederler mi? Ya da ne kadar süreyle bunu hissederler? Kaç gün? İnsanoğlu böyle geçicidir. Kendi varlığına en çok inandığı, sevdiklerinin anılarında ve kalplerinde derin izler bıraktığını sandığı yerlerde bile, hızla silinip gider.
Lanet olsun göğsümdeki bu boşluğa! Bazen düşünüyorum da keşke onu bir kez olsun kalbime bastırabilsem, o zaman bu korkunç boşluk dolardı.
Böyle cennetten gelen bir masumiyet ve mutluluk gösterisi ile hayal gücümü canlandırmamalıydı. Ya da hayatın anlamsızlığıyla ilgili bir rüya gören kalbimi uykusundan uyandırmamalıydı!..
Yarı uykuda olduğum o anlarda, onu yanımda ararken zavallı kalbim acıya boğulur. Bu çaresizlikle kederime ağlarım.
Her şey sona erdiğinde, zaman bir şimşek hızıyla kaybolduğunda ve her şeyi taşıyıp götürdüğünde, ölümlü varlıklarımız dalgalar tarafından yutulunca ya da kayalara çarparak parçalanınca, artık bir varlıktan söz edebilir miyiz? İnsanın kendini ve çevresindekileri kemirip durmadığı tek bir an bile yoktur. Farkında bile olmadan her şeyi yıkar geçer. En masum yürüyüş bile, binlerce zavallı böceğin ölümüne neden olur.