Jurnal’i okurken Cemil Meriç’in yalnızlığını o kadar hissediyorum ki. “İnsanlar kötüydü, kitaplara sığındım.” diyor ya üstad, bunu bütün benliğiyle yaşayarak söylemiş. Kendini okumaya, hakikati bulmaya adamış, durmadan yılmadan gördüğü her hakikat parçasının uğruna koşturan bir zihin. Karşısında yaşarken asla göremediği bir değer. Hep anlaşılmamışlık hissi, aradığı sevgiyi bir türlü bulamamışlık. Çok derin.