Öyle bir an gelecek bir gün ki
Şafak böyle kurtarmayacak beni,
Düşlerin uydurduğu yalanlardan Başka avuntum olmayacak o zaman,
Kalıp o boğucu karanlıkta Yeğleyeceğim uyanmamayı bir daha.
Kurtuluş! Gün doğuyor! Taze bir inançla diyor hayat:
“Ben!”
Ve sabah uykusu fısıldıyor:
“Selam var sana..
altın tepsinde bugün sana
gözyaşlarımı sunacağım mücevher gibi
bir gerdanlık dizeceğim onlardan inciler gibi
Konuşulurken de gizli kalır sevgi çünkü ancak seven bilir sevdiğini
koşar dururuz özlemlerden bir köprüde
ölüme ve hiçliğe dokununcaya; derinlerdeki bu küllenmiş ateşle dünyaya,
yıkarım sevdasız geçen ömürleri,
tanırım gölgeler arasındaki şeklini ve garkolurum kanına, ezelden beri.
Nereye kaldırdın, nereye çevirdin, içinde umuttan eser kalmamış gözlerini?
Duymaz beni yakın yüreğin
demir atmıştır belki sonsuzluğa.
Seviyorum seni burada, boş yere gizliyor seni ufuk.
Seviyorum seni bu soğuk yerde bile.
Ellerimi tutmazsan eğer
birbirine sarılmış parmaklarımın gölgesinde
dinlenmem sonsuza dek sürecek.
Kalkıp gitmeli artık, gece gündüz demeden
Gönlümü duyuyorum ses veriyor sahile
Kirli kaldırımlarla, yol üstünde dururken
Hep o sestir duyduğum içimde.