Sultan Abdülaziz zamanından beri Genç Osmanlılar'ın, Sultan II. Abdülhamid döneminden itibaren ise İttihat ve Terakki Cemiyeti ile Jön Türk'lerin tek dertleri şuydu; "Devleti kurtarmak ve Osmanlı'yı eski kudretli günlerine eriştirmek..."
1867 Uluslararası Paris Sergisi
Pierre Tetar Van Elven'ın gözünden 1867 Uluslararası Paris Sergisi.
Ressam, eserinde sergi için Paris'e gelen hükümdarları da resmetmiş.
En öndeki kişiler Rus Çarı II. Aleksandr ve yanındaki de Fransa İmparatoriçesi Eugenie, arkalarında ise III. Napolyon, Prusya Kralı I. Wilhelm ve Osmanlı padişahı Sultan Abdülaziz var. (resmin soluna biraz dikkatli bakın)
Şeyh Şâmil'in Vefatı 1
Sağlığı gittikçe bozulan Şâmil, Sultan Abdulaziz'e yazdığı mektupla, Rusya'da rehin bulunan büyük oğlu Gazi Muhammed'i bir an evvel dünya gözleriyle son defa görmesine müsaade etmesi için Çar İkinci Aleksander nezdinde girişimde bulunmasını istedi. Sultan Abdulaziz, yaptığı görüşmeler neticesinde İmam'ın bu son arzusunu yerine getirmeye muvaffak oldu.
İmam'ın Kaşgari dergâhında ağırlanmasının bir sebebi vardır. Zira hocası Mevlâna Halid Hazretlerinin tasarrufu bu ocakta tütmektedir.
Şeyh Şamil, vefat eden yakınlarını bu dergâhtan Karacaahmet'e uğurlar. Karacaahmet Kabristanı'ndaki Şeyh Şamil aile kabristanı, o çileli yılların İstanbul'daki hatırasıdır. Bu dergâhta kaldığı sürece her gün Eyüp Sultan hazretlerini ziyaret eder. Her gün Karyağdı yokuşunu iner çıkar.
15 Ocak 1870'te Sultan Abdülaziz'e bir veda ziyaretinde bulunup 25 Ocak'ta İstanbul'dan ayrılan Şeyh Şamil, hac görevini ifa etmek üzere Mekke'ye doğru yola çıktı.
15 Ağustos 1869'da Sultan Abdülaziz tarafından Dolmabahçe Sarayı'nda kabul edildi, 7 ay kendisine ayrılan mekânda oturdu. Sultan Abdülaziz, Şeyh Şamil'e ve aile fertlerine maaş bağlattı. Hac farizasını yerine getirdikten sonra İstanbul'a dönmesi beklendiği için Zarif Paşa Konağı kendisine tahsis edildi.
Sultan Abdülaziz Fransa’ya ilk gittiğinde gâvur bir memlekete ayak basmam dediği için , bu sebeple basmamak adına ayakkabılarının içine Osmanlı toprağı ile doldurulmuş bir tabanlık yaptırdığı söyleniyor …
Sayfa 44Kitabı okudu
....
Siyasi İslam’ın Atası: Osmanlı Uleması
Yalnız Olan Yozlaşır
Sizce neden yozlaşan inançlar dünyanın her yerinde aynı etiklere sebep oluyor? Aslında anlaşılması güç değil, güç yozlaştırır. Şimdilik dünyayı bırakalım da son günlerde özellikle de sosyal medya fenomenleri sayesinde tekrardan alevlenen “Siyasal İslam” tartışmalarının özüne
Sultan Abdülaziz devrindeki Fransızkârî ıslahat ve bu ıslahat timsali olan Mekteb-i Sultanî, hep bu sistemin “a la mode” olduğu zamanlar meyveleridir.
Sayfa 20Kitabı okudu
Cemalleddin Afgani, Afganistan'ın Kabil yakınlarında bir köyde doğmuştur. Hindistan'da akli ve nakli ilimleri oku-muş, Mısır'a gitmiştir. Ancak Mısır hükümeti kendisini sürgün etmiş, bunun üzerine Paris'e giderek öğrencisi M. Abduh ile birlikte "El Urveti-I Vüska" gazetesini çıkarmıştır. Bir ara İstanbul'a da davet edilen C. Afgani Sultan Abdulaziz devrinde yaptığı bir konuşma yüzünden azası olduğu Dar'ül Fünun'un kapatılmasına sebep oldu. Fesatçılığı anlaşılınca Türk uleması tarafından İstanbul'dan kovulmuştur.
Enes
@enesbir
·14 April 14:07
Aynı düşünce sisteminin daha sinsi ve Afgani tarafından yaygınlaştırılmııştı. O,
kontrollü bir devamı, Mısır'da Cemaleddin Ahmet Han gibi Kuran'ı doğrudan tartışmaya açmamış, geleneksel değerleri ve kurumla hırpalamaya çalışmıştır.
SIKINTIDAN KURTARMAK
Sultan Abdülaziz Han. kendisinden umduğu başarıyı gösteremeyen sadrazam Ahmed Esad Paşa'yı görevden almaya karar vermişti. Mabeyn Başkatibi Atif Bey'i mühr-i hümáyúnun alınması için görevlendirdi. Atıf Bey, paşanın evine zaman zaman gidip gelenlerden olduğu için, padişah iradesinin uygulanması hususunda zor durumda kalmıştı. Ancak, ne olursa olsun padişahın emrini yerine getirmek lazımdı. Akşam yemeğinden sonra kalkıp, sadrazamın Beşiktaş/Ihlamur'daki konağına gitti. Esad Paşa, Atıf Bey'in her zamanki gibi ziyaretine geldiğini düşünerek hal hatır sordu. Muhabbete koyuldular. Sadrazam, ahvalin zorluğundan sözü, bu vazifeyi yaparken çok sıkıntı çektiğine getirdi. Mühr-i hümâyûnu ne şekilde geri isteyeceğini düşünüp duran Atıf Bey, sadrazamın bu sözünü fırsat bildi:
"İşte, şevketli efendimiz de zatınızı bu zorluktan kurtarmak için, sizden mühr-i hümâyûnun alınmasına bendenizi memur kıldı." dedi. Esad Paşa biraz bozuldu ama mührü çıkarıp teslim etti.
Tehdidini savurdu. Cevher Ağa ile beraber başmabeynci ve başkâtip bu haberi Abdülâziz'e götürmek için saraya vardılar. Abdülâziz halini düşünüyor ve buhran içinde elim dakikalar geçiriyordu. Arada:
- Beni Sultan Selim'e döndürdüler! Ben kimseye ne ettim? diyerek zihninden geçenleri yanındakilere ifham eyliyordu. Sonra Pertevniyal Sultana hitaben:
- Validem! Bu işi kim etti bana, bilir misin?
Diye sual etti. Validesi de:
- Avni Paşa etti!
Cevabını verdi. Sultan Aziz:
- Yalnız Avni Paşa etmedi! Hoşunduk Koca Rüştü Paşa, hoşunduk Ahmet Paşa...
Dedi ve ağlamağa başladı.
Sayfa 16Kitabı okuyor
