İnsan bir meslek öğreneceğim diye çaba harcamışken meslek değiştirmezdi ki
öfke ve güçsüzlük kimi zaman öyle can yakardı ki, insan bağıramazdı bile.
Memleket böyleydi, yaşanması zordu, insanlar olmadan da zordu, ayrıca hiçbir şeyi düzelttikleri de yoktu.
Böyleydi, bu ülkenin dörtte üçü yalnızca taşlarla kaplıydı.
Burada kentler doğar, parlar, sonra silinip giderdi; insanlar geçerdi buradan, birbirlerini sever ya da birbirlerinin gırtlağına sarılırlar, sonra da ölürlerdi.
Öylesine çok sevdiği bu geniş ülkede, yalnızdı.
İnsanlara ve yaşamın alışılmış durumlarına hoşgörülü bir gülümsemeyle bakıyor, bu gülümseme de kendisini onların kaygısını yüklenmekten koruyordu.
Artık bir insanın kötü ya da çirkin olduğunu değil, kötü ya da çirkin olmak istediğini söylemek gerek
Doğada olduğu gibi sanatta da hiçbir şey kaybolmaz
Ama yaşam kısa, zaman hızlıydı, onun gücünün de sınırları vardı.