Gemi kıyıya vurmuş, deniz son sözü söylemiştir...
Ne yapsam olmuyor. Hayatımda hiçbir şey yolunda gitmiyor. Bir şeyleri değiştirmeye gücüm yok, olsa bile ümidim kalmadı artık. Kendimi çok çaresiz hissediyorum, güçsüz ve bir o kadar da yalnız... İçimde korkunç bir endişe var. Ardımda her şeyi bırakıp gitmek istiyorum ama öyle bir gitmek ki bir daha bulunmamak üzere... İçimdeki ses: "dene diyor, ne kaybedersin. Zaten kim üzülür senin için, kimin umrundasın?" Zaten tam anlamıyla yaşanmamış bir hayat bitse ne olur bitmese ne?..
Güzel başlayan bazı romanlar ilerledikçe sarpa sarmaya başlar da bir umut okumaya devam edersin ya, hah işte ben öyle yapmayı bıraktım. Neresinde kaldığımı unutmayayım diye değil, tam da neresinde vazgeçtiğimi hatırlayayım diye sayfayı köşesinden katlayıp rafa kaldırıyorum, yani artık istemiyorum Osman.
"Ata biniyorsun öyle mi? Şimdi de süratle hedefine at koşturuyorsun öyle mi? Ama kötürüm ayağın da oturuyor at sırtında.
Hedefine vardığında, atından aşağıya adadığında; tam da kendi doruğunda, sen daha yüce insan, sendeleyeceksin."
Sayfa 295Kitabı okudu
Yalnızca konuşurken değil susarken de vuku bulur zihinsel temas: Düşünceler, sessiz sedasız değiş tokuş edilebilir. Düşünceler insanlara tam da sessizlikte dokunur, düşsel imgeler, sezişler ve fantastik tasavvurlar da öyle, çünkü yalnız gerçek olan dokunmaz insana, gerçek dışı da dokunur.
Sayfa 64Kitabı okuyor
“Bana öyle geliyor ki, hakikaten yapabileceğimiz bir tek iş vardır, o da ölmek. Bak, bunu yapabiliriz ve ancak bu takdirde irademizi tam bir şey yapmakta kullanmış oluruz. Ben ne diye bu işi yapmıyorum diyeceksin! Demin söyledim ya, müthiş bir gevşeklik içindeyim. Üşeniyorum. Atalet kanunu icabı sürüklenip gidiyorum.
