Kimi aradığını bulmaz
Kimi ne aradığını bilmez
Ve gelmez bir türlü bekledikleri an
Bütün umutları bir hayaldir artık
Gitgide uzaklaşan
Unutulmak onlar içindir
Terk edilmek onlar içindir
Çocukluğunda yalnız bırakılmakla, sevilmemekle, "Bundan sonra bir ailen yok, biz yanında olmayız" yaklaşımıyla bir şekilde tehdit edilmiş, yalnızlıkla cezalandırılmış, talep edileni yapmadığında sevilmemiş, kabul edilmemiş çocuklar, süreç içinde onaylanmak, kabul görmek, yalnız kalmamak ve çaresizliğe düşmemek için kendilerinden ödün vermeye başlarlar. Başkalarının isteklerini yerine getirmek ve bunun karşılığında huzur içinde, güven dolu, sözde kalabalık ve keyifli (en azından sorunsuz) bir hayat yaşayacak olmak onlar açısından yaşamın doğal bir döngüsüne dönüşür. Bu çocuklar artık "başkalarına göre" yaşamayı bildikleri için "kendilerine uygun bir yaşam" tasarlamayı beceremezler, çünkü bunu tahayyül bile edemezler. Başkalarının ne dediği ne düşündüğü giderek çok daha önemli bir amaç halini alır. Hayatı yöneten güç başkaları olduğu için, başkalarının onayını almak, onlar tarafından kabul edilmek, hayati derecede önemli olur. Özgüvensiz yetişen ve terk edilmekle tehdit edilen çocuklar, başkalarının yönettiği bir hayata uyum sağlamak üzere yaşarlar.
Almaya gelsem
Soluğumda dalgın yosun kokusu
Biliyorum artık
Hiçbir gemi taşımaz
Ve yeniden büyür içimizde
Mağrur bir zakkum gibi terk edilmek korkusu.
Sayfa 101 - Kamer Yayınları, TÜRKİYEKitabı okudu
