Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.37.32
Eagleman's main message is: Our brain is composed of many mini layers and auto programs, and we are aware and in control of only a small percentage of these. Therefore, what we call "I" is actually an ambiguous terminology since there is no a single entity in our brain; there are conflicting many mini entities within it.
In the last 50 pages, Eagleman tries to prove that there is no free will, soul and thus God; we are just a biological protein soup under the mercy of haphazard chemical reactions. Our love, hate, anger, aims, goals, virtues are just illusions. Bla, bla, bla. He says that just because we think we have free will does not mean we do have it. So, then someone shall ask him, how the hell did he write this book? Who decided to write this book and with what aim? To me it is pretty interesting that someone writes a book with the intention of proving that there is no free will. This act of itself is self-defeating. You set a clear goal, then act on it and write a book which includes arguments against free will. These chain of events prove just the opposite that you have free will. Otherwise, it means just the neurons in your brain decided to write a book? Funny :)
I enjoyed the book a lot since seeing the humiliating situation materialists put themselves in is pretty entertaining. :)
But, just to be fair, Eagleman tries to put forward a logical argument as much he can as possible and I liked the way the defended it. Therefore, the book deserves a solid 8 star.
Ellili yaşlarında olan ressam Elaine Risley, bir retrospektif sergisinin açılışı için, çocukluğunu ve gençliğini yaşadığı Toronto’ya döner.Bu dönüş çocukluğunun ve gençliğinin anılarını da tetikler.Küçük kızların dramalarını, ihanetlerinini, acımasızlıklarını, çocukların dünyasının yoğunluğunu ve kararsızlığını başarılı bir biçimde yansıtan Kedi Gözü en sevdiğim Atwood kitabı oldu diyebilirim.
1988 yılında yazdığı Kedi Gözü romanı üzerine; “Çocukluğundan kaybolup giden bütün o şeyler için yazınsal bir ev istediğini,” söylemiş Atwood.
Yine Atwood;”Bilyeler ( ki Kedi Gözü adı bilyelerden geliyor),Eaton’s katalogları, Watchbird You, kokular, sesler, renkler.Dokular.Roman yazmak, kısmen tanıdığımız dünya için yapılan bir kutlamadır.Geçmiş hakkında yazdığınız zaman, fiziksel dünyanız kaybolmuş durumdadır.Sizi yazmaya sevk eden şey, ağıt yakmaktır ve bu, kısmen zamanı durdurma ya da geri getirme çabasıyla yapılır.”der.
Yıllar sonra öğrenci Atwood’un kahvesini içtiği, Toronto Üniversitesi’ndeki öğrenci birliği binasına “The Cat’s Eye ismi verilir.
Kedi Gözü ile Kırmızı Pabuçlar-Margaret Atwood’un Yazarlığa İlk Adımlar kitabını eş zamanlı okumam nedeniyle, Kedi Gözü’nün, Margaret Atwood’un çocukluğu ve gençliğinden otobiyografik özellikler taşıdığını çok net görebildim.
Naçizane Notlarım
WE HAVE NO IDEA
Kitap basit bir dille yazılmış, ki bu da bilim kitapları için aranan özellik. Sayfa başına en az bir şaka düşüyor, bir yerden sonra sıkıyor. Fakat, konunun çerçevesini sıkmadan veriyor. Kitaptan notlar çıkartmıştım, onlar üzerine internetten araştırma yaptım ve belki birileri yararlanır diye buraya koyuyorum. Bilal’e anlatır gibi
