Ruhun yaşamı ne yer ister ne de zaman ..kendi çerçevesinde yaşar gider ruh uçsuz bucaksız. Kısıntı olmaksızın. Sınır tanımaksızın. Mantık kurallarının dışında
Eğer sağ kalması için Ay'a ait olduğuna inanması gerekiyorsa, o zaman onun gerçekliğiyle uzlaşmalıyız, o bizimkiyle değil.
Sekiz yaşındayken annesi onu, insan kediyle güzel bir aşk ilişkisi yaşamayı beklememeli diye uyarmıştı. On dört yaşına geldiğinde aynısını atlar on sekizindeyse Kraliçe Aleksandra için söyledi.
İlgimizi çeken şeyleri seçme özgürlüğümüz yoktur. Onlar bizi seçerler.
İnsanın hem fiziksel varlığını hissetmeyip hem de capcanlı olması ne tuhaf.
Kimilerinin yaşam deneyimi bizimkilerden öyle başkadır ki onlara deli deriz. Bu işimize gelir.
İnsan topluluğunda alacakları yerin sorumluluğunu üstlenmeyelim diye kendimizi rahatlatmak için böyle demeyi yeğleriz.
Başkalarının bizimle ilgili algılarının tutsağıyız, diye düşündü. Sisli yaşamlaramızı özgürce yaşayamayan varlıklarız.
...
Ölüler ölülerle dans ediyor, diye yazmıştı Wilde. Toz karışıyor tozlara...
Ortak belleğimizin gerçeğini göz ardı edip sanki ateş tek kurtuluşumuzmuş gibi alev alev yandığımız günlere dönmez miyiz her fırsatta?
Yaşamın kişiden beklediği, kişinin dayanma gücünü zorlamasıdır. Hem sınırlarını hem de olanaklarını kabul etmemizi ister bizden, aynı zamanda da sonsuzluk arayışıyla sınırları geçmemizi bekler.