İmâm-ı Rabbânî Hazretleri Mektûbât-ı Şerîfesi’nde şöyle buyurdular:
“Emîr Timur aleyhirrahme, bir gün Buhârâ sokaklarının birinden geçmekteydi. Hâce Şâh-ı Nakşibend Hazretleri’nin dervişleri de medresenin sergilerini silkeliyorlardı. Emir Timur, İslâm’a olan bağlılığından, dervişlerin feyzinin bereketiyle şereflenmek için medresenin bu tozlarını, kendisi için sanki anber ve çok güzel bir koku kabul edip orada durdu. İşte Emîr Timur, bu tevazuu ve inkisarı ile hüsn-i hâtime ile müşerref olmuştur. Emîr Timur’un vefatından sonra Şâh-ı Nakşibend Hazretleri, “Timur imanla öldü” buyurmuştur.”
(Mektûbât-ı İmâm-ı Rabbânî, 2/ m. 93)
Ankara Savaşı Öncesi Timur-Yıldırım Bayezit Mektuplaşması
TİMURUN 1.MEKTUBU
Ey Rum (Anadolu ve Balkanlar) diyarının Meliki (Kralı) olan Yıldırım Bayezid bil ki!
Bizler kudretimizle ve iktidarımızla ademiyetin (insanlığın) en büyük kısmını tebaamız haline getirdik.
Bu görülmemiş ve görülemez işi tek başıma yaptım. Senin gibi pederimden (babamdan) ülkeler miras alarak değil!
Aklını başına devşir!