Tolstoy

"...çaresizliğin insanlara özgü olması olanaksız bir şey. "

Neye inanıyordum? İmkansız, sözlere dökemiyordım bunu. Tanrı 'ya da inanıyordum, bunu anlatamazdım. Hz. İsa' yı ve öğretisini inkar etmiyordum ama öğretisini esası neydi, işte bunu söyleyemiyordum.

Ben ; yani sanatçı ve şair olan ben, yazıyordum. Neyi öğrettiğimi kendim de bilmeden öğretiyordum. Bunun karşılığında para kazanıyor, oldukça iyi bir şekilde yiyip içiyordum. Güzel bir evim vardı, çevremde kadınlar ve birçok insan vardı. Ünlüydüm. Bu benim için, öğrettiğim şeyin çok iyi olduğu anlamına geliyordu.

Ona nasıl ulaştığı, insanın ulaştığı mükemmel ahlaki seviyeden daha önemlidir.

Sizden nefret edenleri seviniz, ama nefret ettiğiniz insanları sevemezsiniz.

O yılları dehşete düşmeden, iğrenmeden ve yüreğimde derin bir sızı duymadan anımsayamam. Savaşta insanlar öldürdüm, insanları düelloya zorladım, kumarda para yedim, köylülerin çalışmalarını engelledim, onları cezalandırdım, sefil bir hayat sürdüm, insanları aldattım. Yalan, hırsızlık, her çeşit şehvet, eğlence, ırza geçme, öldürme... İşlemeyeceğim suç yoktu. Bunlar için alkışlıyorlardı arkadaşlarım beni. Beni orta ahlaklı bir insan sayıyorlardı ve öyle de sayarlar.