Altıncı koğuş , her ne kadar bir çırpıda okunan bir kitap olsada içerdiği felsefik yaklaşımlar, dönemin ruh hastalarına bakış açısı, tasvir edilen durumlar ele alındığında oldukça zengin anlamlar barındıran bir Çehov eseri.
Burdan sonrası spoiler ve benim kitaba dair hislerimi içerir
Beni kitapta en çok etkileyen şey akıl hastalarının içinde bulunduğu çaresizlik ve bununla beraber gelen kısır döngü oldu.
"Geriye bir çözüm yolu kalıyor , o da burada kalmanız gerektiğine kendinizi inandırıp yazgına boyun eğmek" Doktor Andrey'in , Ivan Dmitriyeviç'e söylediği bu sözlere bir gün kendisininde inanmayacağı nerden aklına gelirdi. Akıl demişken toplumun gözünde akıl yoksunu olarak etiketlenen bu kişiler bu saatten sonra ne yapsalar boştu. Toplum onları bir kere gözden çıkarmıştı, damgalamıştı. Bu insanlar toplum için çoktan ölmüşlerdi. Bundandır ki kimse yanlarına yaklaşmıyor, iki çift laf etmiyordu. Yaklaşan ise onlardan biri gibi muamele görüyordu. ( Dr Andreyin başına geldiği gibi) Acaba bu durum günümüzde ne kadar farklı diye düşünmeden edemiyor insan. Etrafınızdakilerin deli diye nitelendirdiği biri sizle iletişim kurmaya çalışsa ne tepki verirdiniz? Size zarar vermesinden korkup kaçar gider mi, ne desem anlamayacak zaten diye düşünüp iletişime girmeyi değer bulmayıp kaçma eyleminıe devam mı ederdiniz?
Kitapta bahsedilen bu insanların kapatıldığı tımarhane ise tedavici edici bir yer olmaktan çok insanların ölüme terkedildiği bir hapishane olduğu aşikardı. Belki de kitapta tasvir edilen tımarhanenin karşısındaki hapishane de sadece altıncı koğuşun bir yansımasıydı..
