İlerdeki eşimden beklentim..
İnsan sevdiğini candan özlerse şehir topyekûn sevgili olur. Özlem içte kabarırsa parktaki gül Azra olur, trafik lambasının yeşili Azra, kırmızısı Azra olur; acı azalsın, dert unutulsun diye televizyonda izlediğin filmlerdeki kadınlar Azra olur, sabah aldığın ekmek Azra, zeytin Azra, aldığin nefes Azra olur.
Sayfa 7
Ancak çok daha faydalı, alternatif bir yaklaşım da mevcuttur. Düşüncelerimizden ayrılmayı, kendimizi onlardan koparmayı veya "sıyırmayı" öğrenebiliriz. Bunların, evimizin önünde geçip giden arabalar gibi gelip gitmelerine izin vermeyi öğrenebiliriz. Eğer yola yakın bir yerlerdeyseniz, kulak verin ve trafik sesi işitip işitmediğinize bir bakın. Kimi zaman dışarıda trafik yoğundur, kimi zaman ise ortalık tenhadır. Peki, trafiği durdurmaya çalışırsak ne olur? Bunu başarabilir miyiz? Sihirli bir şekilde ortadan kaybolmasını sağlayabilir miyiz? Peki, trafiğe kızınca söylene söylene volta atarsak- ne olur? Bu bizim trafikle birlikte yaşamamıza yardımcı olur mu? Bu arabaların gelip gitmesine izin verip enerjimizi daha faydalı bir şeye ayırmak daha kolay değil mi?
"Şuna alışmak zorundayız: Hayatımızın en önemli kavşaklarında trafik ışıkları yoktur "
Ernest Hemingway
Aşkta geriyiz de başka şeylerde ileri miyiz sanki? Yalnız trafik kazalarında birinciyiz.
Sayfa 450Kitabı okuyor
Şimdi sen gidiyorsun ya, Tutmayayım, Trafik olur...
Yan yolu kullan en iyisi, Senin gibi “boş” olur :)))
Bize hep başarı hikayeleri dinleyip ilham alabilmek öğretilmiş. Bu hikayelerin hemen hepsinde kahraman istediğine ulaşır ve mutlu son. Sonra yeni istekler, hedefler vs. Örnek, tedx konuşmaları. Peki bu istisna ve yüzeysel kısım olabilir mi? Hangi başarı olursa olsun, sadece size bağlı olmayıp şansın da biraz sizden yana olması gerek. Sınavı geçmek mi? Sınav yerine giderken, önündeki araçlardan birinin kaza yapmayıp trafiği kitlememesi ve sizin o sınava yetişmeniz de bir şans. Ve elinizde olmayan, yaratamadığınız bir şans.. Peki bu durumda, elde ettiklerimizi ne kadar sahiplenebiliriz? Ya da elde edemediklerimiz, ne kadar bizim olmayabilir? Ne kadarına "benim, ben yaptım" diyebiliriz? Ya da büyük kısmını gerçekten siz başardınız diyelim, peki ya size ait olan büyük kısmı, payı çok daha az olan şans sağladıysa? Yine aynı örnek, kazanabilecek kadar çok çalıştığınız o sınav; o kaza olup o trafik kitlenip yetişemediyseniz..
Başarısızlık öyküleri dinliyorum. Dibe vurmuşları.. Dipten geri çıkabilenleri değil. O dibin içerisinde kendisine bi yaşam kurarak hayatlarını devam ettirenleri.. Yenilginin garip bi sakinliği var. Kazanmak ise tanrı gibi hissettiren bir mutluluk ile aslında bir fani oluşunla çabalamanın getirdiği ve bir tanrı olamayacağını yüzüne çarpan yorgunluğun bileşimi. Uğraşıp başardıklarımı düşünüyorum.. Hadi diyelim düşülen o boşluk, hemen yeni bir hedef koymadığımdan olsun. Peki, neden başardıktan sonra gelen o iç sıkıntısı? Huzursuz eden ne beni?
Ve aklıma düşer:
"Dünyada belanın başarı ile satın alınan bir illet olduğunu elbet bildim."
"Sen ne kadar güzelsin böyle. Çok da iyi birine benziyorsun. Oğlum makina mühendisliğini bitirdi. Bir görsen boylu poslu, çok yakışıklı… Ona kız bakıyordum. Seni ona istesem varır mısın?"
Bu soruya cevap bile veremedi.
Yirmi yıl önce trafik kazasında kaybettiği oğluna istiyordu kendisini.
Sayfa 59
