“…çünkü bu acı benden başka kimsenin canını acıtmıyor… kaygılarımı paylaşan kimse yok… onlar beni anlamıyor, ben onları anlamıyorum… kendimle yapayalnızım, daha önce bunu hiç bu kadar hissetmemiştim.”
Acı çektiklerini asla söylemezler. Kadınlar katlanmak için yaratılmıştır.
En berbat facialar boşa çıkan beklentilerden doğar.
Okur Takip Önerileri
Kalp yerine diken diken olmuş bir kirpi taşıyorum.
Sayfa 76
“Biri tarafından yok sayıldığınızı fark ettiğinizde, onu bir daha rahatsız etmeyin…”
Virginia Woolf
Düşünmeyi durdurabilsem iyi olacaktı. Düşünceler her şeyden daha yavan. Etten bile yavan. Uzayıp dururlar, bitmez tükenmezler ve insanın ağzında acayip bir tat bırakırlar. Bir de düşüncelerin içinde kelimeler var; tamamlanmamış kelimeler, eksik kalmış cümleler durmadan geri gelirler.
Dayanacak sağlam bir şey, beni düşüncelerimden koruyacak bir sığınak aradım. Bulamadım.
Susmak onların doğal hali sanki, konuşmak da ara sıra geçirdikleri bir nöbet.
İnsan hikâyecilikten kurtulamaz, kendi hikâyeleri ve başkalarının hikâyeleri arasında yaşar; başına gelen her şeyi hikâyelerin arasından görür, hayatını anlatıyormuş gibi yaşamaya çalışır.
Yanlış trene binmek. Bilmediğim bir kentte inmek.
Anılarım, şeytanın kesesindeki paralara benziyor: Keseyi açınca içinde ancak kurumuş yaprak buluyorsunuz.
Kafamda, hiçbir şeyle değişilmesi mümkün olmayan muazzam hayaller, bana her şeylerden daha kuvvetli görünen fikirler birbirini kovalıyor… Fakat sonra birdenbire etrafımda bana yakın birini arıyorum. Bütün bu beynimde geçen şeyleri teker teker uzun uzun anlatacak birini.
Bugün canım insan yüzü görmek istemiyor.
Bütün hayallerimi bir aptalca laf berbat ediyor…