Artık verilecek bir şey kalmaması için vermeye hakkım olandan fazlasını verdim, bunun cezasını da gördüm.
O adamın kendi kendisine karşı affetmediği şeyleri, onu kendi kendisiyle barışmak için affetti.
Ani davranışların sonucunda duyulan pişmanlığın en güzel anlatımı...
Etrafımdaki yangından kaçmak için kendimi rasgele bir eve atmıştım. Fakat asıl yangın beni orada da yakaladı. Kendi elimle kapadığım kapının arkasında yandım. Hem ne ümitsiz ve çaresiz bir yanış!
Okur Takip Önerileri
Bir köşede kendimi unutturmaktan, başımı dinlemekten başka bir şey istemiyorum.
Mağlubum fakat düşmanla göğüs göğüse çarpıştıktan, son kurşunu attıktan sonra yere serilen asker gibi mağlubum
Zaman zaman beni saran hüzünlerin, hayat bıkkınlığının bir ruhi hastalık alameti olmasından korkardım.
Ben gene eskisi gibi dünyadan uzak ve daima tasavvurlarımın ve iç dünyamın oyuncağıydım.
Kafamın içinde ona söylenecek uçsuz bucaksız şeyler bulunduğunu hissediyordum, senelerce söylense bitmeyecek şeyler...
Gerçi etrafları tarafından anlaşılmayan, haklarında daima yanlış hükümler verilen insanların zamanla bu yalnızlıklarından bir gurur ve acı bir zevk duymaya başladıklarını biliyordum, fakat hiçbir zaman etrafın bu hareketini haklı bulacaklarını tasavvur edemiyordum.
Buraya neden geldiğimi şimdi anlamıştım: Onu ve onun kafasının içinden geçenleri burada daha iyi göreceğimi zannediyordum.