Tuba Yılmaz
@tubaayilmazz
9 okur puanı
Mart 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
Düştüğünde kalkıp oynamaya devam edenlerle, oynamaya devam eder bu dünya. Bunu bana bir çocuk öğretti, aklımdan hiç çıkarmıyorum. Aklın bende kalmasın, kalktım, oynuyorum.
Biz geçmişimizi unutmak istemiyoruz, çünkü onu tekrarlamak zorunda kalmak istemiyoruz.
Sayfa 83Kitabı okuyor
Okur Takip Önerileri
Bedenin, zihnin ve ruhun dengeli kalabilmeleri için eşit biçimde çalıştırılmaları gerektiğine inanıyoruz.
Sayfa 70Kitabı okuyor
Biz koşulların kurbanları değil, yaşamlarımızın mimarlarıyız.
Sayfa 60Kitabı okuyor
Suçluluk duygusuyla dolu yargılayıcı benliğimin bana korkuyla parmak salladığını hissettim.
Sayfa 54Kitabı okuyor
Nasıl atlara, gördüklerinden ürkmemeleri için meşin gözlük takıp onların görüş alanlarını daraltıyorsak, kendimize de aynı şeyi yapıyoruz. At gözlüklerimizi, alışık olduklarımızdan farklı şeyleri görmemizi engelleyecek, onları dışlayacak kadar dar tutuyoruz.
Sayfa 32Kitabı okuyor
144 syf.
·
Puan vermedi
·
3 günde okudu
Arkasından ağladığı şeye değer vermeyi nasıl öğrenir insan.
Fazla kısa hayat.
Sayfa 131Kitabı okudu
Her zaman seni sevenler öldüğü zaman sona erer.
Onlar yaşadıkça sevilirsin.
Sevildikçe varsındır.
Sayfa 116Kitabı okudu
Senin için dünyanın öbür ucuna giderdim.
Ama yeteri kadar uzak değildi.
Sayfa 98Kitabı okudu
Dünya kopup senin içine girecek olsa, teninin arkası o kadar sığ ki, sen dışarı düşersin. Kendi içine kaçmaya çalışsan, artık kaçılacak iç kalmadığını göreceksin, sadece dışından ibaret bir varlıksındır artık.
Sayfa 95Kitabı okudu
Ani bir ölüm, arkada kalanlar için, zamanın “akışına” öyle bir darbe vurur ki zaman durur ve yavaşça bir yerde birikmeye başlar. Bildiğimiz, devamlı ileri doğru seyreden, o eski zaman şeridi artık insanı içinde tutan dev bir bilyedir. İnsan, kenarları olmayan bir dairenin içinde yaşamaya başlar.
Sayfa 89Kitabı okudu
Senin kaybettiğin zamanın içinde buldum kendimi.
Sayfa 89Kitabı okudu
O kadar dayanılmaz, sözsüz ve taşıması zor sessizlik her zaman sessizlik olacak. Her zaman senin yokluğun olacak. Seni anlatmak mümkün değil seni yazarak tanımlamak imkansız. Sen kendini yaşayan vücudunda taşıyordun, bu teninin saçının kokusuydu omzuna vuran ışık. Dünyanın ışığı güneş alacakaranlıktan gözlerinden saçılan ışıktı. Sesin uykun nefes alışverişlerin kakahaların gözyaşlarındı. Dudakların boynunun zarafeti dizine koyduğun elin yaşayan bedeninde taşıdığın her şey sendin. Bunu anlatmaya sözcükler yetmez ben bunlar olmadan nasıl yaşayacağım?
Sayfa 77Kitabı okudu