çağdaş dünyada, edebiyatın “okunma kaygısı” ile şekillenip sanat yerine sığlaşmış topluma hizmet etmesini kabullenemiyorum; edebiyat sayesinde değişebilecek şeyler aynı kalıyor, artık edebiyat devrime öncülük edemeyecek bir hâlde ve bu sığlaşma beni delirtiyor. jane austen, brontë kardeşler, toplumun kadına yönelik baskısına, kadını basit ve hor görme eğilimine rağmen kadınların tutkusunu yazdığında takdir görmeyi hedeflemiyordu, beklentilere değil, sanata hizmet ediyordu. dorian gray onaylanmak adına yozlaştırılmadı wilde tarafından, ötekileştirilme, acımasızca yargılanma pahasına haykırdı varlığını. yazan çok, yazar az.