Üç aydır beni sefil eden Sefillerin birinci cildini nihayet bitirdim. Muazzam bir başyapıt oluşu sinir bozucu olmasına engel değil. Bir kere fazla didaktik, tesadüflerin çokluğu iç bayıcı sanki Fransa’da toplam on kişi yaşıyor gibi dönüp dolaşıp aynı kişiler fakat isim değişikliği ile karşılaşıyorlar… Detaylar, isimler isimler…
Ben Victor Hugo’nun Notre Dame’ın Kamburu ve Bir İdam Mahkumunun Son Günü kitaplarını çok daha keyifle okumuştum doğrusu, Fransız yazarları da severim ancak Sefiller beni süründürdü, bitirebilmek için o kadar inat ettim sanki final sınavına girecekmişim gibi kendimi mecbur kıldım ve bitti. Çoğunluğun aksine ben en çok Waterloo Savaşı kısımlarını sevdim, kilise kısımlarında cinnetin eşiğinden döndüm, Marius denen sünepeye ise katlanamadım. O kadar ite kaka okuduğum ve paralel olarak sesli kitaptan dinlediğim ilk cilt bitince ne oldu peki? Gecenin bu saatinde ikinci cilde sarıldım. İşte büyük eser budur… Fazla söze gerek yok.
Ayrıca ben klasiklerde yayınevi kıyaslaması yapacak olursam, İletişim Yayınlarını, İş Bankası Yayınlarına tercih ederim. İletişim daha akıcı ve daha net daha hoş bir dille çevrilmiş oluyor. Hele böyle ağır metinlerde İş Bankası insana inme indirecek kadar donuk, kaskatı, boğuk, bence;)
Karşılaştırma yaptığınız eserler var mı, siz çeviri konusunda ne düşünüyorsunuz, İletişim mi, İş Bankası mı?
