Zeka, bir kere hakimiyetini kurduktan sonra, işleyişine yabancı bütün değerlere karşı koyar ve insanın tutunabileceği en ufak bir göstermelik gerçeklik dahi sunmaz. Kim ki ister huşuyla ister iptilayla ona bağlansın, eninde sonunda ister istemez "duyguların yitimi"ne ve boşluktan başka bir şey vermeyen bir kutsala kendini adamış olmanın pişmanlığına varır.