Hayatım çekilmez olunca isyan ettim. Kabilemdeki herkesi karşıma alma pahasına. Düşünüyordum ki insan, hayatını kötülükle değil, güzellikle yaşamalı, Allah ömrü bize bunun için vermiş olmalı.
Bu sonuncu görüşdü,
Gəlmişəm sağollaşaq.
Sənə sitəm etmirəm,
Gəl, gülüm, halallaşaq.
Məndə qalan rəsmini,
Gətirmədim biləsən.
Sən ki, orda gülürsən,
Qoy həmişə güləsən.
Bütün sənə yazdığım,
Şeirlərə yaxşı bax.
Hər sözü bir dərd qoxan,
Sətirlərə yaxşı bax.
Bu sonuncu görüşdü,
Bir də təkrar olmasın.
Gedəndə səs salma get,
Çalış aşkar olmasın.
Sən özünə yaxşı bax,
Baxmasam da mən olar.
Bağa bax ki, bağ olsun,
Baxmasan da mən olar...
İnsanoğlunun bu hastalığı o kadar üzücü ki! Sıradanlığını yaldızlı yalanlarla gizlemeye çalışması, iki boyutlu basit ruhunu üç boyutlu bir labirent gibi göstererek pazarlaması o kadar üzüyor ki beni...
"Sorarlarsa, 'Ne iş yaptın bu dünyada?' diye, rahatça verebilirim yanıtını: Yalnız kaldım. Kalabildim! Altı milyar insanın arasında doğdum. Ve hiçbirine çarpmadan geçtim aralarından..."