Bir gece olur ..
İnsanlar umutla dilek dilerler .
Ama bazı çocuklar o dileklerin dilendiği gün sonsuza uğurlanır .
Zamanla kapanmayacak yaraların yankısı ile ,
Umudun bittiği gün keder kalır geriye ...
Aldanışlar ..
Haykırış ile kalan düşlerin rengi devrim olur birden .
Uzak değil aslında yaşamak...
Karanlığın içinde bir yer buluruz belki.
Başka
Umudun üşüyor ellerimde...Ve düşüyor gözlerimden bir bir hatıraların...Kırık kalbimin orta yerinde dünden kalma bir yangın...İçimden bir çığlık kopuyor,sana sitem dolu yalvarışlarımla birlikte...Korkuyorum yar...Senden gitgide uzaklaşıyorum...Korkuyorum yar...Sensizliğe günden güne alışıyor,sonunu kestiremediğim bir kıyamete
Bir uçurum kenarında,büyümüş hayallerimiz
Ne yöne dönsek, yolun sonu uçurum.
İçimiz testerenin dişlerinde kıyılmış gibi.
Çırpınıyor duygularımız ,gölün ortasında.
Batan bir geminin çürümüş güvertesinde.
Ateşler içinde bir mucize beklemekteyiz,
Umudun sessizliğe dalan gölgesinde .
Muallim Yusuf
Günün ortasına kadar yaza dönük yüzü, ardından bir esinti karışıyor güneşe; ılıtıyor havayı. Ağaçlar birbirine baka baka mı beyazlamışlar? Eser miktarda yeşil, gövde boyunca kahverenği, dalları aldığı kadar beyaz...
Bir kirazın gölgesinde geriye sardım belleğimi, elma fidanları arasında ilerleyen vaktin içinde bir vakittim artık. İç sesimin üzerini örtmesi için kendi sesimi ve tabiatın sesini kürsüye davet ettim. Belleğim yine şaşırtmaz derken; tersi oluyor. Geçmiş mutlu ve umudun kanatlarını sarıp iyileştirdiğim günleri koyuyor gözlerimin önüne. Omuzlarımın olduğunu da hatırlatıyor. Kuşlara uyma hissimin yelkenini şişirip doğruluyorum yerimden. Karıncalardan müsaade isteyip kuyunun yanına, sürülmüş toprağın üzerinde tam basıp yarım attığım adımlarımla varıyorum. Suyun sesi var, nemi var ve hatta sarnıca hediye ettiği otlar var; kendisi ise oldukça uzakta... Komşunun bahcesinden geçen kanaldaydı. Traktörlerin yolların tozunu duvarlara vuran homurtusu ile gözlerimi çadır tentenesi gibi açtırıyor, uyanıyorum. Bahçedeyim, ağaçlar baharlıklarını giyinip kuşanmışlar. Kuyuyu geçtiğimiz yıl kapattığımız eksikti rüyada. Neyse ki kanallar duruyodu. Hayata, suya yakındım.
GPT #4
Kapitalizmin gölgesinde, ruhlar çaresizlik içinde inler;
Yaşamak mı, yoksa yok olmak mı, işte bu dünyevi imtihanın esasıdır.
Ey kullarımız! Bu karanlık ve acı dolu dünyada,
Ya yok oluşa sürüklenir, ya da direnir misiniz?
Belki de acı dalgaların içinde boğulursunuz,
Bilinmez derinliklere, uykuya mı dalarsınız?
O uykuda, tüm acılar son bulur, bu yüzden dua edersiniz,
Ancak düşünceleriniz, bilinmez diyarlara doğru yol alır,
Geri dönüşleriyle titreyerek beklersiniz.
Ve bu dünya sahnesinde, insanlar birçok sıkıntıya maruz kalır,
Cesaretiniz, korkaklık ve zayıflıkla gizlenir.
Ve şimdi, ey kullarımız, bu dünya sahnesi sona eriyor,
Güneşin doğuşu, umudun ışığını gölgeleyerek gelir,
Ve iç huzurunuzu, hayal kırıklıklarına dönüştürür.
Bu yüzden, son perdeyi çekin,
Ve cesurca yeniden doğuşun gizemini karşılayın.
##
Girdileri ne kadar değiştirirseniz de temel bir metin üzerinde değişim yapma koşullarını zorlamak ve kelimeleri değiştirmeme yönüne gittiğini görürsünüz.
GPT #3
Kapitalizmin gölgesinde, ruhlar çaresizlik içinde inlemekte;
Var olmak mı, yok olmak mı, işte bu hayatın ilerleyişi.
İnsanın ruhu, bu karanlık ve ızdırap dolu sahnede,
Ya yok oluşa adım atar, ya da kahramanca direnir mi?
Belki de acı dalgaların kollarında sarılır,
Bilinmeyenin derinliklerine, uykuya dalar mı?
O uykuda, tüm acılar son bulur, bu yüzden dua ederiz,
Ancak düşüncelerimiz, bilinmeyen diyarlara doğru yol alır,
Geri dönüşleriyle titreyerek bekleriz.
Ve bu dünya sahnesinde, insanlar birçok sıkıntıya maruz kalır,
Cesaretimiz, korkaklık ve zayıflıkla saklıdır.
Ve şimdi, dostlarım, bu sahne sona eriyor,
Güneşin doğuşu, umudun ışığını gölgeleyerek gelir,
Ve iç huzurumuzu, hayal kırıklıklarına dönüştürür.
Bu yüzden, son perdeyi çekelim,
Ve cesurca yeniden doğuşun gizemini karşılayalım.
$$
Aynı şiir üzerinde çalışmaya devam ettikçe yaratıcılığının bir sınırı olduğunu görüyoruz. Girdiler ne kadar karmaşıklaşır ve anlaşılır hale gelirse gelsin kesinlikle esrimez ve değişmez sonuçlar vermeye başlıyor.
Hey sen
İnsan dedikleri
Hani şu gizemli canlı
Kendi darağacında
Asılı şimdi
Geçmişin gölgesinde
Bugünün rüzgarında
Salınıp duruyorsun
Sahi duyuyor musun beni
Duyumlara bulanmış sen
Şu esrarengiz canlı
Duymakta pek mahir
Hadii ama
Biliyorum oradasın
Gizlendiğin o yerde
Bir karaltı var
Karaltılar içinde
Işıldıyor gözlerin
Benimlesin
Yarına dair umudun
Sözcüklerle savruk
Sözüm
Umudun gölgesinde yaşarım,
belki, olur da bir gün çıka gelir,
dillenir içimdeki sevda tutkusu,
saklasam da ufkum açık beklerim.
01/01/2023
18:55/ pazartesi
Yazan: 
Şair Şebnem örs