Önce gözbebeklerini boyadı acının izlerini sildi; ölürken güzelleşen ağaçlar gibi... Derin çizgilerle bölünmüş yamalı bir yüzün; cebinde taşıdığı gülen bir maskeyle ve binbir umutla maskeli bir baloya gidişi gibi... Unutulmuş isimleri giyindi rol gereği, hazırdı artık. Mutsuzluğun mutluluğu tükettiği yerden, yok oluşun tam orta yerinden başladı.