Her ölü büyük bir şahsiyettir, en tesirli bir canlı kahramandan da ziyade üstümüzde icazı vardır: Bizi korkutur, düşündürür, kendi benliğine çeker; hangimiz, bir ölünün huzuruna çıktığımız vakit kendi şahsiyetimizi ve enamızı kaybederek onun manevi varlığımız etrafına çevirdiği icazkâr muhasarada mahpus kalmadık? Hangimiz, onun karşısında, bir an ölmedik ve sağlığımızı bir an unutmadık?
Sayfa 86
Bir mezara sığacağımız dünyada
Bir hayata sığdıramadılar bizi.
Çelme taktılar, ittiler yitip gittiler.
Düşmedik düşünmedik.
Kin tutmadık. Yanlışı unutmadık.
Yola çıktık, yollar da bize çıktı
Yol düzgün yoldaş düzgün
Bizden vazgeçenler üzgün.
Sayfa 63Kitabı okudu
Dünya denilen bu gezegende ne aradığımızı, kim tarafından gönderilip, neyin peşi sıra yollara atıldığımızı...
Unutmadık mı?
Unuttuk...
Senide unutmadık 3 maymun :)
"Üstadım," dedim. "Nedir bu duyduklarım? Acıyla böylesine ezilmiş görünen bu insanlar kimlerdir?"
"Ödüle layık, cezayı hak etmiş olmadan yaşayanların acı çeken ruhlarının sonudur bu sefil durum.
Herkes en Nihayet kendisi kadar yalnızdır! -S-57
"Yalnız olmak..."
Bu ifadenin işaret ettiği anlam birikintisi ne kadar da çok, ne kadar da farklı... İfade bizleri gerçekten de şaşırıyor, bizler de şaşıyoruz bu yüzden... Şaşıran değiliz biz, üzerimize düşen sadece şaşmak... şaşkınlık bize ait, şaşıran ise öncelikle ifadenin kendisi...
Unutmadık aslâ, 'şaşan' ve 'şaşıran' ile beraber bir de 'şaşırtan'ın olduğunu... Şaşırtan, yani şaşmaya değil, şaşırmaya neden olan... ifadenin bizleri şaşırmasına yol açan temel etmen... Bu sözcük de yanlış kullanılıyor ya, geçelim...
Yaşananlar tam bir şaşırtmaca... oyun içinde oyun...
Şaşan kim?... Şaşıran ve en nihayet şaşırtan kim?...
Şaşkınlık karıştırmaktan kaynaklanıyor... Gerçekten de karıştırılır hep "yalnız olmak" ile "tek başına olmak" kavramları... Oysa yalnız olmak başka... tek başına olmak daha başka...
Hakikatte hiç tek başına olmadık, olamadık...
İstedik mi gerçekten tek başına olmayı, tek başına kalmayı, bilemiyorum...
Sayfa 57
Unutmadık ama kalbimiz neredeyse kurudu. Kalbimiz kurumadı ama aklımız zehirli bir yaraya döndü. Gövdemiz geçmişle geleceğin çarmıhında bir utanç fotoğrafı olarak asılı kaldı.
Ay çok mu gecikti neredeyse çıkar
Sen yalnızlığıma varır varmaz
Az sonra yağmur'u durduracaklar
Rüzgarı değiştirdim ustura ağzı poyraz
Yok canım yıldızları unutmadık
Mutlaka yerlerinde bulunacaklar
Kenarı yaldızlı mavi bir karanlık
Sütlü çıplaklığını örtecek kadar
Senin için olduğu asla bilinmeyecek
Yapraklarını birden dökecek dutlar
Şafak sökerken sekiz on kadar şimşek
Balkonda işlemeli müstesna bulutlar
Nerede ne zaman kaç kere yaşadık
Nasıl bir sevdaysa eskitememiş yıllar
Bitirdiğimiz her şeyi yeniden başladık
Dudaklarımızda birbirimizden mısralar.
Sayfa 63Kitabı okudu
Unutmadık ama kalbimiz neredeyse kurudu. Kalbimiz kurumadı ama aklımız zehirli bir yaraya döndü. Gövdemiz geçmişle geleceğin çarmıhında bir utanç fotoğrafı olarak asılı kaldı.
Sayfa 62 - Kırmızı Kedi YayıneviKitabı okudu
nasıl bir sevdâysa...
Ay çok mu gecikti neredeyse çıkar
Sen yalnızlığıma varır varmaz
Az sonra yağmuru durduracaklar
Rüzgarı değiştirdim
Ustura ağzı poyraz
Yok canım yıldızları unutmadık
Mutlaka yerlerinde bulunacaklar
Sayfa 62Kitabı okudu
Atalarımızın yaptıklarını unutmadık. Özgürlüğümüz için savaşmaya, can vermeye hazırız.
Unutmadık ama kalbimiz neredeyse kurudu...
Sayfa 62 - Kırmızıkedi YayıneviKitabı okudu
Unutmadık;ateşi en iyi bilenleri toprağa bıraktık.
Unutma bizi.
Unutmadık seni.
04 Temmuz 2003 tarihindeki 'Süleymaniye/Çuval Olayı' sonrası, ilgili makamlara çektiği telgraf içeriğinde ABD'nin Ankara Büyükelçisi, "Bunun acısı bir kuşak geçmez." demişti. Cevabimı daha önceleri vermiştim şimdi de net bir şekilde tekrarlıyorum: "Unutmadık, unutturmayacağız. Nesilden nesle, kuşaktan kuşağa yaptığınız hainliği ve ikiyüzlülüğü
anlatmaya, hatırlatmaya devam edeceğiz." Çuval Olayı, sözde müttefikimiz ABD ile yaşanan önemli kırılma noktalarından
biridir.
Unutmadık ama kalbimiz neredeyse kurudu. Kalbimiz kurumadı ama aklımız zehirli bir yaraya döndü.
Sayfa 62Kitabı okudu