Affetmekle yüzümüzü geleceğe döner, geçmişin zindanından kendimizi azat ederiz. Affetmek yanlışı geçmişe yerleştirir ve geleceği onun etkisinden kurtarır. Genişler gelecek. Affetmek unutmak değil, sadece mütecavize duyulan öfke ve hıncın içimizden geçip gitmesine izin vermektir..🌙
Kemal Sayar
Affetmeye çalışmayı boş verin. Herkes her şeyi bilerek, isteyerek ve gözünüzün içine bakarak yaptı. Affetmek ve unutmak yoktur. Artık etkilenmeyecek düzeyde dönüşmek vardır.
Yolda Olma Hali
Ağır bir yüzleşmeydi koşarak kendimden kaçtığımı fark ettiğim o an. Oysa ne çok hedefim vardı elde etmem gereken. Elde ettikçe anladım ki; istediğim hedefe varmak değil, koşmak... Koşarken değil yaşadıklarımı, kim olduğumu bile unutmak... Koştum... Koştum... Yolun sonu zannettiğim her serapta bir lahza oyalandım...
Yolun benim putum olduğunu anladığımda ise çok yorulmuştum. Elimde her seraptan topladığım bir sürü alengirli oyuncak, nefes nefese ellerime bakıyordum. Oyuncakları tutan ellerim ne kadar kırışmıştı ben koşarken, nasıl da yaşlanmıştım böyle. Koşarken kaçtıklarım kimdi, neredeydi, canımı nasıl yakmışlardı, bir önemi yoktu artık. Şimdi en önemli soru benim kim olduğumdu. Bu defa yavaş yavaş çözmem gereken bir bilmecem vardı. Ve biliyordum ki koşmak beni yorardı, yavaş gidecektim. Arkamdan koşan atlıların değil, şefkatli sevenlerimin seslerini duymaya çalışacaktım.
Hikaye böyle başlamıştı ve ben bir arpa boyu yol almanın mutluluğunu yaşıyorum.
Papatya ve Yakamoz'un hikâyesinin devamı ...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
Beni bağışla...
Ağladığın zaman hep Ergenekon'u hatırlarım. Ergenekon'u unutmak istemiyorum.
Hatırlamak için de seni ağlatmak mı gerek?
O günün aşkına beni bağışla, su gibi akan kan aşkına, alınan* doğranan erler aşkına,
geçit vermez dağlar ve bereketli soyumuz aşkına beni bağışla...
Dilaver Cebeci
Unutmak
Geçtiği yolları unutan insanoğlu yaşadığı hayatı da unutabiliyor...
"Unutulur elbet her şehir ve her insan..."
Kendini Unutmak, Kendini Yaratmak
Gittiğin yerde yeni bir sen yok ki dedi. Yeni bir senle tanışmayacaksın. Yolculuk seni değiştirmeyecek. Yolun kendisini yaşayacaksın. Belki dayanırsan yaraların iyileşecek. Belki bütünüyle bir unutuş, büyük bir çabayla gerçekleşecek. Ama, ama insan kendini unutabilirmi? Kendinde bulunanı, savaşan, isyan eden, sinen, kabul edeni unutur mu? Kendini unutmak, ve yeniden yaratmak... Mümkünmü?
Harun Küsmüş
İnsan unutabilir bazen her şeyi; geçmişinden başlayarak, çocukluğundan ilerleyerek, hayallerinden tüketerek, bugünlerinden ümidi keserek, geleceğinden soğuyarak. İnsan unutabilir bazen her şeyi; kendini unutmadan öncesinde varlığının değerini, can sızısını, can acısını, tükenişini ve en büyük hakikati. Bazen de unutmak için hatırlamak gerekir.
Yıkmak sonsuzluğa açılan kapıdır ve unutmak aslında özlemin en büyük halidir..!
- Fikri zevk edinmek -
Mirzabeyoğlu'nun ifadesiyle fikri zevk edinebilsek zamanı unutmak daha kolay ve masrafsız olur.
Unutmak vicdansızlıktır Derken kastettiğim
"Unutmak vicdansızlıktır Derken kastettiğim hafızanın zayıflığı değil, kalbin soğumasıdır."
***
Kimsenin birbirine Acımadığı, herkesin kolayca birbirinden nefret ettiği, birinin ötekine yardım etmeyi aklından dahi geçirmediği soğuk ve umutsuz dünyada yaşıyoruz. Yalnızlıktan korktuğumuz ama sürekli yalnız kalmaya çalıştığımız, yalnızlığımızın yetmediği ve bitmediği bir çağdayız.
Ercan Kesal
KENDİNİ ÖZLEMEK
Aslında insan, fark etmeden de olsa en çok kendini özler. Ben özlemi, öylesine derindir ki insanın, yaşadığı anın yani şimdiki zamanın içinde bunu tatmin edebilmesi için çok ciddi bir farkındalığa sahip olması gerekir. Eğer bu farkındalığımız yoksa andan tat almamız çok zordur. Bu yüzden beklentilerimizi ve umutlarımızı geleceğe yöneltiriz.
Bugün otogara yolum düştü herkeste ayrı bir heyecan.
Aynı zamanda saklanan da bir hüzün vardı gözlerde...
Düşünmek için biraz vaktim oldu. Daldım gittim yüreğimi üşüten yerlere.
Sonra yağmur yağmaya başladı. Islanmış bir banka oturdum ve içimden boğazıma düğümlenen suskunluklar geçti...
"Allah'ım hayatıma eşlik edemeyen, bana baharı gösterip üşüten insanlardan uzak tut." diye bir duaya sarıldım yorulmuş kalbimle. Uzak olsun istiyorum Allah'ım kalbime denk olmayanlar uzak olsun kalbimden.
Kırgınlığım uzun sürmüyor aslında
Hemen geçiyor, unutuyorum ya da ben öyle zannediyorum...
Öyle olmasını istediğim için.
Bir yandan da kendime kızıyorum. Kırgınlıklarımı, öfkemi,sinirimi hemen unutuyorum diye.
Unutmak istemiyorum biraz öfkeleneyim, kızıyım, bağırıyım istiyorum ama olmuyor. Her şey anlık gelip geçiyor zihnimde.
Ben de içimdekilerle gizleniyorum işte.
Zaman kıymetli . Vaktini değerlendir diyorum. Azıcık yaşamda zamanı nelere harcıyorum diye üzülüyorum...
Bir yandan da mutlu oluyorum bu unutkan halime
Kalbim kendine yük etmiyor diye.
Aman diyorum herkes varsın gitsin yoluna. İnsan alışır zamanla
Zamanın getirdiğine de götürdüğünede...
Çok da takılmamak lazım~ayz
Hacer AYAZ
Ne anlatıyorsunuz siz? Tek çabası varlığını unutmak olan insanlara dönmekten ve yaşamaktan bahsetmeyin. Ölmek dönülmeyen yere gitmekle başlar. Bunu anlamıyorsunuz en azından anlatma deyişlerinden anlayın da kapatın ikiyüzlü iyimser çenelerinizi.