Denizdeki Kent
İşte, Ölüm bir taht yükseltmiş kendisine,
Yapayalnız uzanan tuhaf bir kentte,
Karanlık diplerinde Batı'nın,
İyinin ve kötünün, en iyiyle en kötünün,
Ebedi istirahatlerine cekildikleri yerde.
Sunaklar ve saraylar ve kuleler
( Zaman yeniği titremeyen kuleler)
Benzemez orda bizim olan hiçbir şeye.
Unutulmuş alıp götüren rüzgârlarca,
Göğün altında isteksizce yatan
Kederli sular çevresinde.
Sayfa 81 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
Her zamankinden daha fazla unutulmuş hissediyorum kendimi.Birkaç adım atıp duruyorum. İçine düştüğüm bu topyekun unutuluşu tadıyorum:İki kent arasındayım,biri beni bilmiyor,öteki de artık tanımıyor.
Her zamankinden daha fazla unutulmuş hissediyorum kendimi.
" İki kent arasındayım, biri bilmiyor beni, öteki artık tanımıyor. Beni kim hatırlar?"
Nedir sessizlik
söylenmeyen sözlerden başka.
Sordum kendi kendime ne yapılabilir çamurdan.
Heykel.
Acılardan?
Aşk.
Yoksulluklardan
bir devrim bile yapılabilir.
Ama hiçbir şey
hiçbir şey yapılamaz ayrılıklardan.
Sen
Uçuşu hatırla
Kuş ölümlüdür.
Bir mutluluk
binlerce hüzne değer,
unutma.
Ve ulaşmaktır bir şeye,
çürüyen ve gurbette
Benim payıma düşen
hüzünlü anılar bahçesinde dolaşıp durmak
Belki yaşam
bir adamın kendini bir dala asarken kullandığı iptir .
Okuldan dönen
bir çocuktur
belki yaşam
Koyu isteğiyim ben toprağın
Yeşersin diye uçsuz bozkırlar
Kendine çeken bütün suları
Yaşamın
kederli maskesinin
gölgesi altında
Yüzlerini gizleyen Sizler
Düşünüyorum
nasıl budandık
bahara ulaşmak için.
Ne kalacak bizden geriye
Ayak basmadığım
çorak bozkırda
Sevdiğim Anadolu gibisin