Yazarın da dediği gibi, sonu en baştan mutsuz olan bu romanı okurken Mücella içimi parçaladı. Özellikle gerçek bir karakter olması ve amansız bekleyişi beni derinden üzdü. Eski Trabzon kadınlarının korumacılığı ve sertliğine sahip annesi Neyyire Hanım ile yaşadığı hayatı, baş harfini işlediği örtülerin boş kalan kısımlarıyla karayemiş ağaçlarının ötesine geçemezken bizi Trabzon'un eski zamanlarına, Cumhuriyet'in genç yıllarına götürüyor. Mahalleye gelen seyyar sinemaları, büyük kumaşçıları, dizili çeyizleri, dantelleri, kanaviçeleri, küçük radyoyu, nohut kahvesini hepsini bize yaşatıyor yazar. Kalemini bir kez daha sevdiriyor. Hikaye çok üzücü, durağan ama öyle güzel ve gerçek ki sayfaları çevirirken bir umut diyorsunuz. Neyi beklediğini bilmeden bekleyen Mücella'nın ellerini tutmak, geriye dönüp karayemiş ağacının ardına geçmesi için sırtından iteklemek istiyorsunuz.
Hayatı gerçek yüzüyle bize anlatıyor Nazan Bekiroğlu. Bir iç çekişle bitirdim kitabı, hala hatırladıkça iç geçiririm. Nahif bir durak. Uzun bir soluk alıp, yolumuza devam etmeden önce bizi kendimize getiriyor.
