yaren
@vantelu
frankensteinfrankensteinfrankensteinfrankenstein
İstanbul
21 Ekim
60 okur puanı
Mayıs 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
“Ölümden sonra yaşam olmak zorunda Rufus, bu kadar genç yaşta ölmeyi adil kılan tek şey bu.”
Sayfa 306Kitabı okudu
“Diğer tutkularımı yok edebilirsin ama intikam kalır -intikam, bundan sonra ışıktan veya yiyecekten daha değerli!”
Okur Takip Önerileri
“Ah! Yıldızlar, bulutlar ve rüzgâr hepiniz benimle alay etmek için varsınız; bana açıyorsanız, duyguyu ve anıları yok edin; bırakın sıfırlanayım; yoksa gidin, gidin ve beni karanlığa terk edin.”
“ Yaralarımın intikamını alacağım; eğer sevgi uyandırmıyorsam, korku sağlayacağım, özellikle de baş düşmanım olan sana çünkü söndürülmez bir nefret duyuyorum yaratıcıma.”
“ Ben kötüyüm çünkü çaresizim. Bütün insanlık tarafından hor görülüp nefret görmüyor muyum?Sen, benim yaratıcım, beni parçalara ayırıp zafer kazandım kazanırdın; bunu unutma ve söyle bakalım, ne diye insanların bana acıdığından fazla acıyayım onlara? Beni şu buz uçurumların birine atıp, kendi ellerinden çıkmış eserini, bedenimi ortadan kaldırsaydın, buna cinayet demeyecektin. İnsanlar beni lanetlerken ben onlara saygımı göstereyim? Beni incitmek yerine benimle şevkat alışverişi içinde yaşamalarını sağlasalar, minnettarlık gözyaşlarıyla her türlü iyiliği yapardım. Ama bu olamaz; insan duyuları bizim bir arada yaşamamıza alışılmaz bir engel. Ama benim duygularım aşağılık köleliğe boyunemek olmayacak.”
“ Sen isteğime uymaya söz verene kadar ayrılamayız. Ben yalnız ve perişanım; insanlar benimle arkadaşlık etmeyecek; ancak benim kadar biçimsiz ve korkunç biri beni kendinden esirgemeyecektir. Benim arkadaşım aynı türden olmalı ve aynı kusurları olmalı. Bu varlığı yaratmak zorundasın.”
“ Bütün eğlenceler benim perişan halimi hor gören ve benim eğlencenin tadını çıkarmak için yaratılmadığımı daha acı bir şekilde hissettiren bir alaydan başka bir şey değildi.”
“Cennet bahçelerinde dolaşmasına izin verip, sevecen ve güzel yaratıkların benim duygularıma yakınlık duyacaklarını ve kederimi alacaklarını düşlemeye cesaret ettim; onların meleksi görünüşleri mutluluk gülüşleri saçıyordu. Ama hepsi bir düştü; Havva ne üzüntülerimi yatıştırdı ne de düşüncelerimi paylaştı; yalnızdım. Âdem’in yaratıcısına yakarmasını anımsadım. Ama benimki neredeydi? Beni terk etmişti ve kalbimin acısıyla onu lanetledim.”
“ Ama neredeydi benim arkadaşlarım ve akrabalarım ? Hiçbir baba benim çocukluk günlerimi izlememişti, hiçbir anne beni gülümsemeleri, okşamalarıyla kutsatmamıştı ya da bunları yaptılarsa dahi, tüm geçmişim şimdi bir leke, hiçbir şey hatırlamadığım kör bir boşluktu.”
“ Acı duygusunu yenmenin yalnızca bir tek yolu olduğunu öğrendim o da korktuğum ancak henüz anlamadığım ölümlü.”
“ Bir zamanlar kötülük ilkesinin filizinden ibaretken başka bir zaman da soylu ve tanrısal olarak kavranabilecek her şey olarak görünüyordu insanoğlu.”
“İnan bana Frankenstein, ben iyi yürekliydim; ruhum sevgi ve insanlıkla parlıyordu; ama yalnız değil miyim, acı bir şekilde yalnız? Benim yaratıcım olan sen benden nefret ediyorken; bana hiçbir şey borçlu olmayan dost hemcinslerinden ne bekleyebilirim ki?”
“ Her yerde sadece benim değişmez bir şekilde dışında bırakıldığım mutluluğu görüyorum. Ben yardımsever ve iyiydim acı beni bir İblis yaptı.”
“ Unutma ki ben senin yaratığınım; ben senin Adem’in olmalıydım ama hiçbir suç işlemeden neşeden mahrum ettiğin, cennetten kovulan melek sayılırım daha çok.”