Varlık

Mantık ta insanı buna çeker, insan kendi farkına vardığında algı genişlediğinde hayal edilmesi guc bir Tanrı'ya ihtiyacı olduğunu anlar. Dini ve dinle alakalı herşeyi kesip atan bir köşede oturan bir insan dünyadan kaçmaya çalışırken o sessizlikte kendine gelir ve tekrar dunyaya kendi kimliğiyle katılır. Fakat akl bu konuda usta değildir insan bilgi yani okuyarak tecrübe edinir hayatı. Konuşma bile okumadır.
Bu noktada sana bir insan olduğun ve dünyada yaşadığın gerçeği yaratılma olduğun ve insanlar gibi düşünebilen sevebilen ve bir hayatı olan kendine benliği kendi benliğine ozgu bir varlık olarak birşeyler merak edip etmediğin, gerçekleri tanıyıp tanımama eğilimin kalır.

Müşfik Kenter - Bir Garip Orhan Veli
https://youtu.be/xGN6mF9KHRo


O. Veli, arkadaşı Muvaffak Sami Onat'a gönderdiği mektuplardan birinde hayatını şöyle özet­ler: “1914 de doğum. 1 yaşında kurbağadan kork­tum. 2 yaşında gurbete çıktım. Yedisinde mektebe başladım. 9 yaşında okumaya, 10 yaşında yazmaya merak saldım. 13 de Oktay Rıfat'ı, 16 da Melih Cevdet'i tanıdım. 17 yaşında bara gittim. 18 de rakıya başladım. 19 dan sonra avarelik devrim başlar. 20 yaşından sonra da para kazanmasını ve sefalet çekmesini öğrendim. 25 de başımdan bir oto­mobil kazası geçti. Çok aşık oldum. Hiç evlenme­dim, şimdi askerim.”
-Varlık Dergisi 1.1.1951-

Akşamüstüne doğru, kış vakti;

bir hasta odasının penceresinde;

yalnız bende değil yalnızlık hali;

deniz de karanlık, gökyüzü de;

bir acaip, kuşların hali.



Bakma fakirmişim, kimsesizmişim;

-akşamüstüne doğru, kış vakti-

benim de sevdalar geçti başımdan.

söhretmiş, kadınmış, para hırsıymış;

zamanla anlıyor insan dünyayı.



Ölürüz diye mi üzülüyoruz?

ne ettik, ne gördük şu fani dünyada

kötülükten gayrı?


Ölünce kirlerimizden temizlenir,

ölünce biz de iyi adam oluruz;

şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış,

hepsini unuturuz.

Orhan Veli (M. Ali Sel)

Her sabah uyandığımda hayata karışmak için özel bir çaba sarfediyorum. Yüzüme taktığım maske mi gerçek, yoksa altında saklı olan ve benim “ben” demekten çekinmediğim varlık mı? Her şey sahte, gerçekten nasıl güldüğümü bile hatırlamıyorum. Yüzüm, gülüşüm, bakışlarım önceden tasarlanmış, dış dünyadan korunmak için bir kabuk gibi kullanıyorum onları. Sesime bile dayanmam mümkün değil…

Ingmar Bergman