Üçüncü bir veri olan varoluşsal yalnızlık, insanın kendisiyle diğerleri arasındaki aşılmaz boşluktur, kişiler arasındaki derin ve doyurucu ilişkilerde bile varolan bir boşluk. İnsan yalnızca başka varlıklardan değil, kendi dünyasını oluşturduğu ölçüde dünyadan da yalıtılmış durumdadır.
"Boşluk, hiçlik demek değildir. Boşluk, varlığın bir türüdür. Kendimizi doldurmak için bu varoluşsal boşluğumuzu kullanmalıyız."
Modern dünya bizden hızlı davranmamızı istiyor. Zihinsel zaman hızlanırken duyguların zamanı kendi yavaş ritmiyle ilerliyor. Zihnin zamanı ile duyguların zamanı arasındaki yarık büyüyor. Görmezden gelinmiş, ihmal edilmiş, işlenmemiş duygular ise bir endişe nöbeti veya iç huzursuzluğu şeklinde bizi yokluyor. Bu endişeden kaçmak için daha çok hızlanıyor, hızlandıkça insanlığımızın dokusunu oluşturan duygularımızdan daha da uzağa düşüyoruz. Ve sonra, ileri yaşlardan geçmişimize baktığımızda kocaman bir boşluk görüyoruz, yapmak uğruna olmayı feda ettiğimiz, sevdiklerimizi yeterince sevmediğimiz, içimizde ifade edilmeyi bekleyen sözcükleri dillendiremediğimiz, sadece bize ait olan bir hikâyeyi söze dökemediğimiz için, varoluşsal bir suçluluk hissine mağlup oluyoruz.
Duygular bizi bir şeyler için güdülemekten daha fazlasını yapar. Hayatı yaşamaya değer kılan zenginlik ve derinliği sunan bağlantıları besler. Bence "Hayatın anlamı nedir?" sorusuna en iyi cevabı veren bu derinlik ve zenginliktir. Diğerleri ile kurulan duygusal bağlar, bize varoluşsal kaygının yanısıra, boşluk hissinden uzaklaşmamız için yardımcı olur.
Sayfa 172Kitabı okudu
Önsöz
Günümüz seküler kültürünün hiçbir şekilde karşılayamadığı anlam sorunsalı ve bunun sonucu olan varoluşsal boşluk ve hiçlik duyguları, yıkıcı ve olumsuz karakter yapılarının gelişmesinde en önemli etkendir.
...
İnsan kalitesini yükseltmede, bilimsel bilginin din ve değerler alanının bilgisiyle işbirliğine girmesi ve bütünleştirilmesine ihtiyaç vardır.
Sayfa 9Kitabı okudu
