Şimdi burada ufak bir konuya değinmek istiyorum...
Gerçi ufak mı? büyük mü? konunun sonunda kendiniz karar verin..
Bazı insanlar, ya da bazı insanlar demeyeyim de, bazen kendim de dahil hepimiz; Ömrümüz boyunca ne bileyim yüzlerce insana denk geliyoruz.
Yüzlerce insanla konuşuyoruz. Arkadaşlık dostluk, iş, okul, alışveris, burada ya da diğer sosyal platformlarda diyaloglar sonucu veya belirli mecburiyetler sonucu insanlarla konuşmak ya da ufak tefek de olsa onlarla diyalog kurmak zorunda kalıyoruz..
Şimdi burada kendi incindiklerimizi konu dışına çıkartırsak (çünkü onun ayrı irdelenmesi gerekiyor)
Birçok insanın farkında olarak ya da olmayarak onların incinmelerine ve ya kırılmalarına sebep oluyoruz.
Örneğin "Amann tanımıyorum zaten, o da kırgın kalsın" diyebilirsiniz..
Değil işte! Şu sonsuz gözüken kainatta önemsiz gözüken bir tuğlayı dahi yerinden çıkartırsak, bütünlük bozulur, bu kainatın dengesi bozulur, zaafa uğrar kıyameti kopar ve hepimizin sonu gelir..
Çünkü hepinizin varlığı birbirine bağlı..
Böyle bir olayın gerçekleşmesi, sen o olayı unutsan bile, kendi iç dünyanı zaafa uğratacak, ve eninde sonunda mutlaka seni yıkıma uğratacaktır...
Böyle bir yıkım 10 yıl sonra gelmiş olsa bile, bunun neden böyle olduğunun hiçbir zaman farkına varamayacaksın...
“Bu kirlenmiş dünyayı yaşanılır kılan nedir
bilir misin?
‘İncinsen de incitme.’
diyen Hacı Bektaş Veli,
‘Yaradılanı sev, yaradandan ötürü.’
diyen Yunus'u,
Hayatımda kaç doğru, kaç yanlış var, hangisini seçmem gerektiğini bilememek nasıl bir duygudur? Kendi içimdeki labirentlerde kaybolmuş gibi hissediyorum. Her köşe başında bir soru, her dönemeçte bir yanılgı... Emin olma duygusu ne kadar uzakta şimdi. Dağılmış ve yorgun bir ruhum var. Bu kargaşa içinde yönümü bulamıyorum. Düzen mi lazım bana, yoksa bu düzensizliği kabul edip onunla yaşamayı mı öğrenmeliyim? Belki de bütün mesele, bakış açımı değiştirmekte. Ama nasıl? İşte bunu bilmek, tüm karmaşayı çözecek bir anahtar gibi duruyor.
Yine bu kentin gecesine yağmur
Benim de payıma sensizlik düştü
Yusuf'unu kaybetmiş Yakup misali
Uykusuzluktan gözlerim kan çanağına döndü
Aleyhine kurulmuş cümlelerimin sonunda
Varlığınla yokluğun arasında savaşıyorum
Sensiz kalma ihtimali
Dört duvar arasında sıkışmış bir ruhun
Güneşe hasret haliyim şimdi
Ve ben her gece
Gözyaşlarıma karışan
Acılarını öpüyorum.
eskiden kullandıgım bir hesaptı bu, daha anlamaz görünürken, bambaşka yazarları keşfedip arkadaş edinmişim hesabımın varlığını unuttuğumda. Şimdi yeni heyecanlarımı -bu süreçte okuduğum kitaplar- paylaşırım gibi. Büyümüşüm de biraz. Farkındalığım da artmış sanırım. Hala duygusalım, o değişmedi🥲. okuyacağım diye işaretlediğim Bulantı’yı ise hala okumadığımı fark ettim profilimi incelerken🥲🥲🥲
Yoldukları tüylerden kendilerine kanat yapanlar
"Çoğu zaman hayatta ne olursa olsun, başıma ne gelirse gelsin hep bir anlamı olduğunu ya da onları yaşamam gerektiğini düşünürdüm.
Her zaman bir anlam çıkarıyor muydum hayır, o zaman "Şimdi bunun bana ya da hayatıma etkisi nasıl olacak acaba, İnşAllah güzel bir etkisi olur." deyip bırakıyordum. Denk geldiğim kötülüklerin bile