Leonardo Da Vinci'nin onüç bin sayfa not, altıbin sayfa taslak,yirmisekiz eserinin bir kısmının kitapta izini sürmek sürükleyici ve keyif vericiydi. Floransa, Milano, Mantova, Venedik, Parma, Amboise, Roma arasındaki seyahatlerini, her gittiği yerde bir şeyler üretme azmi ve ısrarı oldukça etkileyiciydi. Kedinin bile her türlü halinin eskizlerini, atın baldırının bile onlarca eskizini çizmesi, insan ve hayvan otopsilerinin detaylı çizimleri, resimlerinin ham haline ilişkin taslaklar üzerinden resimlerindeki vazgeçişlerini izlemek, gayrimeşru olarak doğmasına rağmen yine de ailesi ile bağını devam ettirme çabası, ayna tekniği ile okunabilen yazılarını sağdan sola yazması, vasiyeti ile hayatına temas eden herkese bir şeyler bırakması, yaşamının son yıllarında sağ elini artrit sebebi ile kullanamamasına rağmen üretmeye devam etme çabası ilham verici farklı bir sanatçı ile karşı karşıya olduğunuzu zaten belli ediyor. Kitap bittiğinde suratımda Mona Lisa'nınki gibi bir gülümseme vardı...
Mahpus) ve 6 (
Albertine Kayıp) öncekilere göre kat kat daha derin ve etkileyici duygu aktarımlarının bulunduğu romanlar bence.
Mahpus'ta anlatım daha çok Proust'un Albertine'e olan yüceltilmiş aşkıydı.