Ruhum bir katı meyve sıkacağı, içine aldığını öğütüyor. Özüne ulaşmak oysa emelim. Posasından ayrılan başkasına vitamin olmaya gidiyor. Olsun diyorum, olsun... özünü gördüm ya. Hem bak en güzelini ben seçmişim meyvelerin, dışı sert, buruşuk... Biliyordum oysa ben içinin cana değecek lezzetini. Tadamadım hiç ama kokladım ya o bana yeter. Posası da kaldı üstelik benimle.
Ruhum her gidenin posasını bıraktığı bir çöplük... dolup taşıyorum. Olsun, başkasına can veren eserlerimle övünüyorum.