Yazma vakti geldi sanırım yeniden.
Yazıpta silinenleri,
Susupta söylenemeyenleri,
Ağır gelen her ne varsa,
Gecenin karanlığına saklanılan,
Yastık altından ıslatılan her ne varsa,
Yazma vakti geldi sanırım yeniden...
Hüznün rengini barındıran,
Saman sarısı sayfalara dönme vakti.
Geceye ,yağmura, saymakla bitmeyen kaldırım taşlarına,
Ansızın esip kavuran rüzgara
Dönme vakti...
Kalemi kırılan sevdalara
Islak kirpiklere asılan umuda,
Şapkadan çıkarılan hüzne
Kifayetsiz kelimelere
Dönme vakti yeniden...
Alışkanlıktı bizimkisi çok eskilerden kalma.
Yıktığımız kiremitleri yeniden dizdiğimiz gibi, yıkılan hayalleri yeniden kurabileceğimizi sandık hep. Yüze kadar sayıp saklananları ararken öğrendik mesela kaybolan yılları aramayı. İçimizde açılan yaraları, dizimizdeki yaralar gibi sandık. Geçer dedik; yanıldık... Top peşinde koşarken öğrendik arkadaşım biz yarınların peşinden koşmayı.. Kör ebede öğrendik mesela, gözü kapalı her derde kucak açmayı. Telden bir arabaya yükledik tüm umutları. Taşır sandıkta biz, yanıldık arkadaşım yanıldık... Hele bir de gülüşlerimiz vardı ki sorma, sanırsın her gülüşümüzde bayram sabahına uyanırdık. Hayatı başucumuzdaki bayramlık pabuçlarımız sanırdık ya biz.. . Sahi ; ne ara yalınayak kaldık...
Okur Takip Önerileri
Nerede bulur insan kendini.
Yağmura yenik düşmüş kaldırım taşlarında mı şairlerin dedikleri gibi,
Yoksa yarım bırakılmış bir şiir kitabında mı?
Ya da az gidilip uz gidilen ama bir türlü varılamayan meçhul bir yerde mi?
Sahi, nerede bulur insan kendini?...
Bir düğüm daha atıyorsun, kursak denen dar ağacına, müebbete mahkum ettiğin hayallerinin gözleri önünde...
Buluta hasret birer gökyüzüymüş düşlerimiz. Suya hasret toprak misali aç gönüllere düşünce anladık, gülüşlerimiz...