Gözlerin garip şeyler görür,
Aklından ahlaksızlıklar geçer.
Kendini kâh denizin ortasında,
Kâh gemi direğinin tepesinde yatıyor sanırsın.
“Dövdüler beni ama incinmedim,
Vurdular ama farketmedim” dersin
(Süleyman'ın Özdeyişleri 23:33-35)
Sayfa 840 - Yeni Yaşam YayınlarıKitabı okudu
Vefa'nın büyük kabadayılarından Siirtli Bozo Reşat'ı bir gece yarısı Tarabya'da, mekan çıkışında vurdular. Polislerin söylediğine göre, ölümünden sonra yapılan otopside Bozo Reşat'ta iki tane yürek çıkmış. Aslında eksik, otopside belli olmaz ama bilenler bilir, Reşat abinin diğer ikisinden de büyük bir yüreği daha vardı ki onu Belkıs abla giderken yanında götürdü. Bu mesele ağır mesele, başka hikayenin konusu.
sende karlı dağların serinliği
sende mayıs rüzgarlarının ılıklığı var
sen denizlerimde bir büyük dalgasın
ben senin sonsuzluğunda bir kum tanesi
sen bir tanyerisin renkli camlar gibi
ben her sabah senin şafaklarında uyanıyorum
seni kimseler bilmeyecek benden başka
kimseler bilemeyecek seni sevdiğimi
ona yanıyorum
hiç bir şey beni kurtaramaz artık
jüri karar verdi suçluyum
işte ellerime kelepçe vurdular
alıp götürüyorlar beni
güneşe ve gökyüzüne son defa bakıyorum
zaman bir ateş oluyor yüreğime düşen
kendimi kadere ve sana bırakıyorum
yüz yıl sana mahkumum ben.
son sürat sana doğru koşarken beni vurdular
sen vurdun demiyorum ama beni vurdular
benim de şu kadarcık kurşundan geçmeyen bir yaram olsun
Sayfa 36Kitabı okudu
Beni vurdular !
Ensemden giren kurşun
anlımın ortasından çıkarken
bardağıma damlayan
kan bozdu kahve keyfimi !
Bağırdım,
Herkes oradaydı !
Fakat kimse duymadı…!
Azad Penaber
Kardeşi Şükran Tekin anlatıyor:
''.. Nerede olduklarını bulamıyordum. Sonunda, savcılıkta bekletilen grup içinde olduğunu öğrendim. Nasıl olduğunu merak ediyordum. Savcılığa gittiğimde önce göstermek istemediler. Daha sonra biri insafa geldi Zekâi'yi getirdiler: Görünüşü korkunçtu. Yüzünde hâlâ cop izleri vardı. Beni görünce gözleri parladı. Anladım ki o da bana bir şey olduğundan kaygılıydı. İyi olduğumu görünce rahatladı. Ertesi gün çıkardılar. O sıralarda bir arkadaşın evinde kalıyordum. Zekâi geldi. Vücudunda, boynunda, yüzünde siyahlaşmamış yer yoktu. O an, 'Bir insanı bu duruma sokan nasıl bir yaratık olabilir.?' diye düşündüm. Günlerce, gecelerce konuştuk. Nasıl copladıklarını anlattı: 'Kötü vurdular, hem de çok kötü' demişti. Özellikle birinin kendisine nasıl vurduğunu anlattı. Önce başının arkasına, sonra da boynun önündeki kıkırdak çıkıntısına vuruyor ve küfrediyormuş. O günlerde bana şöyle demişti: 'İnşallah bunların arkasından bir şey çıkmaz.' Sanki içine doğmuştu.''
Sayfa 128Kitabı okudu
