Burada iki tür insanla karşılaştım: Hiçbir zaman toplum içine dönme şansı olmayanlar , bir de tümden iyileşmiş ama yaşamın sorumluluklarıyla didişmek istemedikleri için deli numarası yapanlar.
"Hayattaki tek işlevleri herkesin işini zorlaştırmak olan delilerle vakit harcamayacağım artık. Hukukun yararsız çılgınlığına yeterince katkıda bulundum."
Düşünceler kafanıza üşüşmeyi sürdürecektir, ama onları bir kenara itmeye çalışın. İki seçeneğiniz var: Ya zihninizi denetleyeceksiniz ya da zihninizin sizi denetlemesine izin vereceksiniz.İkincisine alışkınsınız zaten...
Bir gün buradan çıkacak olsaydım, delilikler yapma fırsatı tanıyacaktım kendime, aslında herkes deli, en deliler de deli olduklarının farkında olmayanlar.
Tüm ömrünü bir şeyler bekleyerek geçirmişti zaten; babasının işten eve dönmesini beklemek, sevgiliden gelecek ama hiç gelmeyen mektubu, yıl sonu sınavlarını, treni, otobüsü, telefonu, tatilleri, tatillerin sonunu beklemek. Hep beklemek...
... çünkü o zaman bütün orijinalliklikleri kaybolacak ve sonra her şeyin tekrarlandığı her günün bir öncekine ve sonrakine benzediği bir yaşam trajedisine dönüşeceklerdi.