Uzun bir arayla son iletii..
İnsan gün geçtikçe ne kadar uzaklaşıyor sadelikten. Sahi, bitmek tükenmek bilmeyen bu ‘yeterli değil’ hissi nereden geliyor? Hem neden herkes birbirine benzemeye çalışıyor? Kibir olarak algılamayın lakin bu yüzyılın nadir rastlanan insanlarından biri olarak hissediyorum kendimi. Sanki tek yönlü bir zaman makinesiyle gelip içine düşmüşüm gibi
Yakamoz& Papatya[14-18]
Yakamoz'un mektuplarından...
Ay yüzlü çiçeğim Papatya,
Uzun süredir pek yakındığım bir konuya değinmek istiyorum. Sürekli dolaşıyorsun be kafamda sevdiceğim, tüm fikrimde sen varsın. Düşüncelerim çekiyor teslim bayraklarını birer birer; bir tek sana yeniliyor şu kalp, şu adam, şu garip...
Bazen unuttum diyorum kendi kendime. "Bak,
Bir bayram sabahına uyanıyorum, sıradan bir sabaha uyanır gibi. Oysa bayram sabahlarına her zaman farklı uyanılırdı. Neşe, coşku, sevinç, heyecan, mutluluk… Dünyada güzel olan ne kadar duygu varsa içinde barındırırdı bayram sabahları. Aklıma gelen bir düşünceyle portmantoya koşuyorum. Kapağı açıyorum büyük bir beklentiyle. Stilettolar, sneakerlar,
Dışarıda ki manzara öyle güzeldi ki, karanlığın etkisiyle her yermuhteşem görünüyordu. Sokak lambalarının loş ışığı ağaçların üzerine vuruyor, yeryüzünün sıradan ağaçlarını masal diyarının büyülü varlıklarına dönüştürüyordu adeta. Gece karda yürümekten daha romantik bir şey yoktu sanırım. Hiç konuşmuyorduk. Sanki ağzımızdan bir kelime çıksa her
Birini beğenmek, beğenilmek elbette olağan bir durum. Fakat insan sadece beğendiğinden ötürü değer vermekte ısrar ederse o şey bir zaman sonra eşya suretine bürünür. Bilirsiniz ki eşyalar eskir, eşya eskiyince insanoğlu yenisine göz diker bir müddet sonra. O sebeple gönül insanları hep karakter ve ruhu işlemişlerdir nakış nakış ömürlerine. O sebeple bütün o güzellik, yakışıklılık yarışları çok beyhude geliyor bana. Birinin sırf gözünüz ya da genel olarak fiziğiniz güzel diye size kıymet verdiğini düşünsenize, onur kırıcı geliyor bana, değersizleştirmenin başka bir çeşidi gibi. Birinin sırf bedeniniz için size yönelmesi… Eşyaya da öyle yönelmiyor muyuz çoğunlukla ? Beğenilmek ve sevilmek, arada uçurum olan bambaşka şeyler. Biz insanlar da beğenilmek için çırpınıp sevilmemekten yakınıyoruz. Fazla da önemsemeyelim kendimizi. Bütün o alımların çalımların yerle bir olmasına bir geğirme yeter toplum içinde.