Her gördüğümde kalbim bir kez daha parçalanıyordu. Bir kez daha, bir kez daha ve bir kez daha...
Sonra yine o yalnızlığa gömülüyorum. Ya da kim bilir, öyle zannediyorum.
Düzeldi sanıp bir daha geri dönüyorum. Kafamın içini dolduruyor yeniden.
Sonra bir daha...
Anlamalıyım galiba artık. Ben yapayalnızdım. Bir başıma.
Uraz'ın ve annemin yanından ayrıldıktan sonra sahilde saatlerce yürüdüm. Hava iyice kararıp da insanlar evlerine dönmeye başlayıncaya kadar eve dönmeyi reddettim. Bunca zaman sonra, defalarca kaybolup defalarca kendimi bulduktan sonra şimdi yine kayıptım. Kalabalık bir şehrin tam ortasında yapayalnızdım.
Eni ve boyu kilometrelerce uzanıyormuş gibi gelen odanın ortasında Kala kalmıştım .. En ufak bir hareket , pen ufak bir ses yoktu . Kocaman bir boşluğun ortasında yapayalnızdım.