Baharı yazı geçti ömrümün;
Yaprak dökümü bundan sonrası.
Onu yiyip bitiren asıl hastalık, içinde idi.
Fazla ümitsiz olanlar fazla hastalara benzerdi.
Bu insanlardaki iç yüzün dış yüze ne kadar az benzediğini anlamak için, fazla yorulmaya da lüzum yoktu.
El ile dokunulacak kadar yakın görünen bu başlar, en uzak yıldızlardan yabancı dünyalardır.
Ben eski bir insanım. Anlaşmamıza imkân yok. İnsanların paradan başka şeylerle de mesut olacaklarına inanarak yaşadım. O kanaatle öleceğim.
Sofada minderlere oturuyorduk;
Eski güneşe doğru oturuyorduk;
Bizdik pencerede, bizdik gelen geçen;
Bizdik akşamla çıtırdayan ve susan;
Susmak rüzgâr çığlığı gibiydi bende;
Konuştukça bir yaprak dökümü sende.
Ali Rıza Bey'in öteden beri en büyük şikāyetlerinden biri de kitap okumaya vakit bulamanması idi. Her zaman okuduğu sayfanın en tatlı yerinde bir iş çıkardı.
Her şey gibi sevmek de parası, vakti, az çok rahatı olan insanlara mahsus bir imtiyazmış baba.
Kendi köşesinde çalışan, belki de kendi halinden, hayatından memnun olan insanlarda olmayacak birtakım arzular ve isyanlar uyandırmak doğru mu?
Onun fikrinde aşk;hali,vakti yerinde,isi gucu yolunda olan bir takim insanlarin bilerek ve isteyerek başlarina satin aldiklari bir dertti.
Ekseri tecrübesiz hastalar gibi sanmıştı ki insanın istırapları yattığı yataktan, etrafindaki eşyadan gelir ve yer değiştirmek, onlardan kurtulmak için en iyi çaredir.