Abayı Yakmak:
"Eski tekkelerin mimarî kompleksi içinde bir mescit (veya cami), ortada şadırvanı olan bir avlu ve avluyu çevreleyen derviş hücreleri, büyükçe bir dershane, mutfak, kiler, ambar, vs. bulunduğu bilinmektedir. Bilhassa kış aylarında dershanenin ocağı harlı ateşle yakılarak dervişanın burada toplanmaları sağlanır; böylece hem iktisat yapılır, hem de uzun saatler mürşitten istifade ortamı oluşturulurdu. İşte böyle bir kış gecesinde, yün abalarına bürünmüş dervişler dershanede halka olup şeyh efendiyi dinlemeye başlamışlar. Efendi hazretleri, coştukça anlatmış; anlattıkça coşturmuş ve dervişler kendilerinden geçecek derecelere gelmişler. Bu sırada, ocağa sırtı dönük dervişlerden birisinin abasına ateş sıçrayıp dumanı tütmeye başlamışsa da dervişin sıcaklığı hissettiği yok!.. İçindeki ateş, dışındakinin sıcağını bastırmış durumda. 'Pir aşkına Yâr aşkına (Allah aşkına)!' yanmaya devam ediyor. Nihayet şeyh efendi, dumanı fark edip bu müridini ikaz ile yanmaktan kurtarıyor ve arkadaşları arasında mahcup olmasın diye onu diğerlerine 'gerçek Hak âşığı' olarak tanıtıyor. Şimdi argo lisanda kullanılan 'abayı yakmak' deyimi, işte o hadisenin yadigârıdır."
Kurban yar gönlüne girmek istersen
Boyun büküp elin bağla eşikte
Nazar kılsın Şahım bu cana dersen
Baş koyup edeble ağla eşikte
****
Ne varsa elinde feda et yare (k.s)
Dünyayı vaadetse bakma ağyare
Sorarsan gönlünün derdine çare
Aşk oduyla kalbin dağla eşikte
****
Getir kapısına kurban et canı
Kabul için bekle müjdeli anı
Kaçırma fırsatı şimdi zamanı
Ölmeden vuslatı sağla eşikte
****
Yüz sür kademine günde bin kere
Naz etse de sabret gitme bir yere
Karıştır kanını yaş ile tere
Selvi seller gibi çağla eşikte
Gün olur takvimler sararır, yeminler eskir, hüküm bozulur,
Gidenler elbet geriye döner
Günler eksildi takvimden
Geldi hep babamda durdu.
"Kitap sevgisi diye bir sevgi vardır sanırım. Ana sevgisi, kardeş sevgisi, yar sevgisi gibi bir sevgi. Bu sevgi insanın içinde doğuştan mıdır? Yoksa sonradan mı uyanır? Bunu bilmiyorum. Daha doğrusu, ben şöyle inanıyorum: Kitap sevgisi de bütün
öbür sevgiler gibi doğuştan vardır; ama uyuyordur. Onun, zamanı gelince uyandırılması gerekir.
