Mezuniyet
İçimde yarım kalmış bir konuşmanın hüznü vardı.
Bir yolun sonundaydim.
Beklediğim tüm ihtimaller ölmüştü, bu hikayeye bir son lazımdı.
Uğradığım her masada kaybetmiştim.
Gözlerimin durduk yerde ıslanması bundandı.
Eğreti duruyordum.
Nereye koysam kendimi..
Burası bana göre değildi, anlamıştım.
Aidiyet hissim, Karadenizin derin sularında kayıptı.
Ait olduğumu bulurum ümidiyle geldim derken, elimdekinden de olmuştum.
Şimdi,
Gemisi hurda olmuş bir kaptanım.
Yutkunurken bile 2 kere düşünen.
Evimi kaybettim sevgilim..
Kendimi de..
"Her yürek başka bir yürekte acizleşirmiş..."
"Biz o zamanlar babaları sağ olsa da anaları hem ana hem baba olanlardandık..."
"Biz baba oğul bir ömür birbirimize hiç sıkı sıkı sarılmadık, birbirimize öyle candan da seslenmedik."
" Köy yerinde bir şeyi çok iyi bilmek değil birçok şeyi çok iyi yapabilmek kıymetliydi. "
"Bir şeyin dünü olmayınca bugününe de bel bağlamıyormuş demek ki insan..."
"Bence yarım kalmış hikâye yok bu hayatta. Biz sonunu beğenmediklerimizin yarım kaldığını düşünüyoruz..."
Gittin. Koca bir yaz girdi aramıza. Yaz ve getirdikleri.
Döndüğünde eksik, noksan bir şeyler başlamıştı. Sanki yaz, birbirimizi görmediğimiz o üç ay, alıp götürmüştü bir şeyleri hayatımızdan, olmamıştı, eksik
kalmıştı.
Kırılmış bir şeyi onarır gibi başladık yarım kalmış
arkadaşlığımıza. Adımlarımız tutuk, yüreğimiz çekingen, körler gibi tutunuyor, dilsizler gibi bakışıyorduk.
Sanki ufacık birşey olsa birbirimizden kaçacaktık.
Fotoromansız, trüksüz, hilesiz, klişesiz bir beraberlikti bizimki.
Zamanla gözlerimiz açıldı, dilimiz çözüldü güvenle ilerledik birbirimize.
Gittin. Şimdi bir mevsim değil, koca bir hayat girdi aramıza. Biliyorum ne sen dönebilirsin artık, ne de ben kapıyı açabilirim sana.
|Murathan Mungan, Yalnız Bir Opera
"HER BİRİMİZİN KAPANMAYACAK YARALARI,
DİLİNDE YARIM KALMIŞ CÜMLELERİ VARDI."
Yarım kalmış bir adam olduğunu, ruh güçlerinin gelişmeden kaldığını, hayatına bir ağırlığın çöktüğünü düşündükçe içi parçalanıyordu.
Sayfa 115Kitabı okuyor
Ben, o gece öldüm.
Ruhum, babamın ağzından çıkan her bir kelimenin boğazına parmaklarını geçirip sıkıca kavramasıyla öldü. O geceden sonra ben bir daha nefes alamadım. Kışım yağan karın soğukluğunu, güzel bir içkinin tadını, mevsimlerin geçişini, mutluluğun damakta bıraktığı tadı hissedemedim. Ben, o gece, oracıkta öldüm. Geriye bu beden ve kemikler kaldı.
O kasvetli kasım gecelerinden birinde camımdan Münih'i izliyordum. Çok güzeldi. Tüm dünyayı kasıp kavuran o büyük kararların verildiği, 16 sene önce savaşın ilk tohumlarının atıldığı , son ramanlarda ise en vahşi suçlara ev sahipliği yapan bu şehir, çok güzeldi. Zarifti. İnsanlar ne kadar çok vahşilik yaratırsa yaratsın o zarafetiyle var olmaya devam ediyordu.